ได้ความว่าจำเลยกับ ส.ถือปืนคนละกระบอกไปยิงนก มี อ.กับ ว.ตามไปด้วยพอถึงบ้านนายกลับผู้ซึ่ทำนาของ น.ป้าจำเลย ๆ ก็แวะเข้าไปพูกับนายกลับที่บันไดเรือนว่า จะให้ อ.เข้าทำนา นายกลับตอบว่านาของ น.ให้นายกลับทำ จำเลยจึงว่า น.เปนป้าของจำเลย แล้วพูดกับ อ.ว่าไปทำ,ใครขัดขวางฟ้องร้องจะรับธุระเอง นายกลับพูดว่าใครทำจะตีให้หัวแตก จำเลยโกรธจึงยกปืนขึ้นจ้องไปทางนายกลับ แลว่าจะให้นาหรือไม่ ทันใดนั้น ว.มารดาจำเลยก็แย่งเอาปืนไปเสีย ปรากฎว่าปืนไม่ได้บรรจุกระสุน ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๒๖๘ ตอน ๓ ให้จำคุก ๑ เดือน ๑๕ วันปรับ ๓๐๐ บาทลดฐานปราณีย์ตาม ม.๕๙ ลง ๑ ใน ๓ คงจำคุกเสียตาม ม.๔๐

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า นายกลับกับจำเลยต่างเปนปากเสียงเชิงจะวิวาทกันขึ้นก่อน จำเลยจึงจ้องปืนไปทางนายกลับโดยบันดาลโทษดังนี้ ไม่มีผิดฐานทำให้เสื่อมเสียอิศรภาพดังที่ศาลเดิมตัดสินมา ให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา