จำเลยมาเรียก ร.ออกไปนอกบ้านพูดว่ามากับพนป่า ( หมายถึงผู้ร้าย ) และจะต้องการเงินเรือนละ ๑๐ บาท ร.ตอบว่าเขาหนีไปหมดแล้วจะเอาที่ไหนให้ จำเลยว่าถ้าไม่ให้จะปล้น ในขณะนั้น ร.เห็นทางป่ามีไฟฟ้าเดินทางฉายมุ่งมาทางที่พูดกัน ร.มีความกลัวจึงผัดว่าจะเข้าไปในบ้านประเดี๋ยวก่อน ก็พอดีพบผู้ใหญ่บ้านกับพวกมาสืบคนร้ายจำเลยรู้เรื่องก็หลบหนีไป โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๖๐-๑๗๘-๓๐๑

ศาลเดิมตัดสินว่า จำเลยยังไม่มีผิด ให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่า จำเลยมีผิดฐานพยายามชิงทรัพย์ตาม ม.๒๙๙-๖๐ แล ๒๙๘ ( ๒ ) - ๒๙๓ ( ๑ ) ให้จำคุก ๒ ปี

โจทก์จำเลยฎีกา โจทก์เถึยงว่า จำเลยควรมีผิดตาม ม.๓๐๑-๖๐ จำเลยคัดค้านข้อเท็จจริง

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีไม่ได้ความว่าจำเลยได้สมคบกับพวกมากระทำความผิดดังโจทก์ฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์วางบทกำหนดโทษมานั้นชอบแล้ว จึงตัดสินยืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา