โจทก์ฟ้องว่า เมื่อประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์ 2538 จำเลยทั้งสองว่าจ้างโจทก์ทั้งสี่ให้ก่อสร้างทาวน์เฮาส์จำนวน 11 หลัง ในที่ดินของจำเลยทั้งสอง ตกลงค่าก่อสร้างเป็นค่าแรงงานจำนวนเงิน 90,000 บาท กำหนดจ่ายเงินเมื่อก่อสร้างเสร็จ โจทก์ทั้งสี่ก่อสร้างทาวน์เฮาส์จำนวน 11 หลังเสร็จกลางเดือนพฤษภาคม 2538 จำเลยทั้งสองไม่จ่ายค่าจ้างแก่โจทก์ทั้งสี่ ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชำระค่าจ้างเป็นเงิน 90,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราอย่างสูงแก่โจทก์ทั้งสี่

จำเลยทั้งสองขาดนัดยื่นคำให้การ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันรับผิดชำระค่าจ้างเป็นเงิน 90,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน

จำเลยที่ 1 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีคงมีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยที่ 1 ว่า การที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 ไม่รับวินิจฉัยว่าคดีนี้อยู่ในอำนาจของศาลแรงงานหรือไม่เป็นการชอบด้วยวิธีพิจารณาความหรือไม่ เห็นว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225 บัญญัติว่า ข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายที่จะยกขึ้นอ้างในการยื่นอุทธรณ์นั้นคู่ความจะต้องกล่าวไว้โดยแจ้งชัดในอุทธรณ์และต้องเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้น ทั้งจะต้องเป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัยด้วย เมื่อจำเลยที่ 1 มิได้ยกเรื่องอำนาจศาลขึ้นเป็นข้อต่อสู้ไว้ในคำให้การ เพิ่งมายกขึ้นกล่าวอ้างในชั้นอุทธรณ์ ทั้งปัญหาเรื่องอำนาจของศาลชำนัญพิเศษกับอำนาจของศาลจังหวัดยโสธรซึ่งเป็นศาลชั้นเดียวกันจะต้องยุติในศาลชั้นต้นเพื่อไม่ให้เป็นช่องทางแก่คู่ความประวิงคดีหากคู่ความไม่โต้แย้งหรือศาลชั้นต้นไม่ยกปัญหาขึ้นจนกระทั่งศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาแล้วแสดงว่าคู่ความยอมรับอำนาจศาล ปัญหาดังกล่าวจึงไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัย ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 ไม่รับวินิจฉัยและดำเนินการต่อไปนั้นชอบแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา