คดีนี้ศาลเดิมตัดสินยกฟ้องโจทก์ที่หาว่าจำเลยบุกรุกและเรียกค่าเสียหายนั้นเสีย

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่าที่พิภาษไม่มีหนังสือสำคัญ การที่จะวินิจฉัยว่าใครเป็นเจ้าของที่นั้น ต้องอาศัยการปกครองเป็นหลัก พะยานโจทก์และกำนันเจ้าของท้องที่เบิกความว่าได้เห็นโจทก์เข้าไปทำการเผาอิฐมาประมาณ ๒๐ ปี และ พะยานจำเลยก็รับรองว่าจริง แต่แก้ว่านายสีชักชวนเข้ามาทำร่วมด้วย และนายสีเป็นผู้ปกครองที่รายนี้แทนจำเลยนั้น นายสีเบิกความเป็นพะยานจำเลยไม่มีเหตุผลอันควรฟัง ส่วนข้อที่จำเลยอ้างว่าได้นำเจ้าพนักงานรังวัดใส่ชื่อจำเลยเป็นเจ้าของ ก็ไม่มีหลักฐานอย่างไรมาแสดง เพราะฉนั้นโจทก์จึงมีอำนาจในทางปกครองดีกว่าจำเลย ให้จำเลยถมคูที่เข้าไปขุดเสีย และใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ ๑๒๐ บาท

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา