จำเลยเป็นเด็กอายุเกิน ๑๔ ปีแต่ยังไม่ถึง ๑๖ ปีได้ใช้มีดแทง จ.แล้วปล่อยมีบาดแผลไว้วิ่งหนีไป พะยานหลายคนช่วยกันจับจำเลยได้ในขณะนั้น จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๒๔๙ วางโทษประหารชีวิต ลดฐานเป็นเด็กตาม ม.๕๘ กึ่งหนึ่งคงเหลือ ๒๐ ปี แลลดฐานสารภาพตาม ม.๕๙ อีก ๑ ใน ๓ ให้จำคุก ๑๓ ปี ๔ เดือน

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าจำเลยฆ่า จ.ตายโดยเจตนามีผิดตาม ม.๒๔๙ ให้ลงโทษประหารชีวิต แต่จำเลยเป็นเด็กเฉลียวฉลาดรู้สึกผิดชอบดี ควรลงโทษกึ่งอัตราตาม ม.๕๘ คงจำคุก ๒๐ ปี จำเลยให้การรับโดยจำนนต่อพะยานไม่ควรลดโทษให้ตาม ม.๕๙

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อสาเหตุมีแต่คำให้การของจำเลยชั้นไต่สวนว่ามีผู้จ้างให้แทงนั้น โจทก์ไม่มีพะยานอื่นประกอบ จะฟังเป็นแน่นอนไม่ได้ แต่จำเลยได้ทำร้าย จ.ในที่ประชุมชนเป็นการอุกอาจมากที่ศาลอุทธรณ์วางโทษมานั้นชอบแล้ว คงยืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา