คดีนี้ศาลแพ่งพิพากษาให้จำเลยชำระต้นเงินและดอกเบี้ยในวันครบกำหนดอายุอุทธรณ์จำเลยยื่นคำร้องขอยืดเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมและยื่นอุทธรณ์ไป 1 วัน อ้างว่าได้รับเช็คนำไปขึ้นเงินไม่ทันศาลแพ่งอนุญาต วันรุ่งขึ้นจำเลยยื่นคำร้องอีกว่า ธนาคารไม่จ่ายเงินเพราะลายเซ็นผู้สั่งจ่ายไม่ชัดเจน ขอเลื่อนไปอีก ศาลแพ่งไม่อนุญาตให้ยกคำร้องและสั่งไม่รับอุทธรณ์

ศาลแพ่งอ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ในวันที่ 1 เมษายน 2502ทนายจำเลยยื่นคำร้องวันที่ 2 เมษายน 2502 ว่า ตัวจำเลยไปต่างจังหวัด ทนายจำเลยหาเงินมาพอจะซื้อฤชากรในการอุทธรณ์เท่านั้นส่วนเงินวางศาลแทนโจทก์หาไม่ทัน ขอเลื่อนไปในวันรุ่งขึ้น ศาลแพ่งสั่งไม่อนุญาต ให้ยกคำร้องวันที่ 3 เมษายน 2502 เจ้าหน้าที่รายงานว่าจำเลยนำเงินค่าธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์มาซื้อแสตมป์แล้ว ส่วนค่าธรรมเนียมที่จะชำระให้โจทก์ไม่นำมาชำระพ้นกำหนดวางแล้ว ศาลแพ่งสั่งรวมสำนวน

วันที่ 3 เมษายน 2502 จำเลยยื่นคำร้องว่าจำเลยเดินทางกลับบ้านทราบเรื่องวันนี้ แต่ไม่สามารถนำเงินมาวางศาลได้ เพราะศาลชั้นต้นไม่อนุญาต ขอให้ศาลอุทธรณ์สั่งขยายการวางเงินแทนโจทก์ไปอีก 1 วันศาลอุทธรณ์มีคำสั่งไม่อนุญาต ให้ยกคำร้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยซึ่งเป็นผู้อุทธรณ์ขอให้อนุญาตขยายระยะเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมการอุทธรณ์ตามที่กฎหมายกำหนดบังคับไว้ ก็เพื่อจะให้ได้รับอุทธรณ์นั่นเอง ศาลชั้นต้นได้อนุญาตขยายเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมไว้ และในชั้นศาลอุทธรณ์ก็ได้อนุญาตอีกครั้งหนึ่ง และว่าถ้าจำเลยไม่ปฏิบัติ ก็เป็นอันยกอุทธรณ์ของจำเลยเสีย การที่จำเลยยื่นคำร้องต่อศาลอุทธรณ์อีกครั้งหนึ่ง ขอให้ศาลอุทธรณ์ขยายระยะเวลาให้อีก ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งไม่อนุญาตให้ยกคำร้อง กรณียุติในการที่จะให้รับอุทธรณ์ต่อไปแล้ว ตามพฤติการณ์เห็นได้ว่าจำเลยไม่มีเจตนาแท้จริงหรือพยายามจะวางเงิน ตามมาตรา 229 หรือ 234 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง

พิพากษายกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา