คดีนี้โจทก์ฟ้องและจำเลยรับสารภาพ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยเป็นเจ้ามือจัดให้มีการเล่นสลากกินรวบพนันเอาทรัพย์สินกัน โดยจำเลยไม่ได้รับอนุญาตตามกฎหมาย ก่อนคดีนี้จำเลยเคยต้องโทษฐานเป็นเจ้ามือเล่นสลากกินรวบ ถูกศาลปรับ 100 บาทมาครั้งหนึ่งแล้วพ้นโทษยังไม่เกิน 3 ปี

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตาม พระราชบัญญัติการพนันพ.ศ. 2478 มาตรา 4, 10, 12 พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 4)พ.ศ. 2485 มาตรา 4 พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 5) พ.ศ.2490มาตรา 3 ให้จำคุก 20 วันปรับ 300 บาทลดกึ่งหนึ่งตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 59 คงจำคุก 10 วัน ปรับ 150 บาท ไม่เสียค่าปรับจัดการตามกฎหมายอาญา มาตรา 18 ของกลางริบ กับให้จำเลยเสียค่านำจับกึ่งหนึ่งของค่าปรับ โทษจำคุกเห็นว่าจำเลยเป็นหญิงแม่ลูกอ่อนทั้งไม่เคยต้องจำคุกมาก่อน จึงให้รอการลงโทษไว้ก่อนมีกำหนด 1 ปี ตามกฎหมายอาญา มาตรา 41, 42 และพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม กฎหมายอาญา (ฉบับที่ 14) พ.ศ. 2494 มาตรา 3, 4

โจทก์อุทธรณ์ ขอให้ลงโทษจำคุกจำเลยไปทีเดียว

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่าฎีกาของโจทก์ที่อ้างว่า พระราชบัญญัติการพนันเป็นกฎหมายพิเศษตาม พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2485 มาตรา 3 ใช้คำว่า ให้ลงโทษจำทั้งปรับ มิได้ใช้คำว่ามีความผิดต้องระวางโทษ ฉะนั้นจะนำมาตรา 41 แห่งกฎหมายลักษณะอาญามาใช้บังคับมิได้ ศาลฎีกาเห็นว่า พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2485 มาตรา 3 ที่โจทก์อ้างมาเป็นเรื่องเพิ่มโทษจริงอยู่การเพิ่มโทษตามมาตราดังกล่าวเป็นเรื่องพิเศษของพระราชบัญญัติการพนันจึงนำเอาบทซึ่งว่าด้วยการเพิ่มโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาใช้บังคับมิได้ ส่วนเรื่องการรอการลงโทษแก่จำเลยนั้นเป็นคนละเรื่อง เมื่อพระราชบัญญัติการพนันมิได้บัญญัติถึงเรื่องการรอการลงโทษผู้กระทำผิดไว้ ศาลก็ย่อมนำบทบัญญัติว่าด้วยการรอการลงโทษในกฎหมายลักษณะอาญามาใช้บังคับได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา