ผู้ร้องร้องว่า โจทก์นำยึดบ้านเลขที่ 6/3 ผู้ร้องเคยเป็นสามีจำเลยต่อมาได้ตกลงหย่าขาดกัน จดทะเบียนหย่าที่อำเภอตกลงให้บ้านพิพาทเป็นของผู้ร้อง ผู้ร้องไม่เคยยินยอมให้จำเลยกู้เงินโจทก์ ขอให้สั่งเพิกถอนการยึด ฯลฯ โจทก์ให้การว่า ผู้ร้องกับจำเลยหย่ากันเป็นพิธี สมคบกันโกงเจ้าหนี้ ฯลฯ ศาลชั้นต้นให้ยกคำร้องขัดทรัพย์ ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ปล่อยการยึด โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยกู้เงินโจทก์ในระหว่างที่จำเลยอยู่กินกับผู้ร้อง และฟังว่าผู้ร้องรู้เห็นการที่จำเลยกู้เงินโจทก์ไป และผู้ร้องได้ทำหนังสือยินยอมให้จำเลยขายบ้านพิพาทให้โจทก์เกี่ยวกับการกู้ยืมนี้ ถือได้เท่ากับเป็นการอนุญาตให้จำเลยทำนิติกรรมกู้เงินโจทก์โดยปริยายแล้ว นิติกรรมการกู้ที่จำเลยทำไว้ต่อโจทก์จึงผูกพันสินบริคณห์ระหว่างจำเลยและผู้ร้อง ผู้ร้องไม่มีสิทธิบอกล้าง การที่จำเลยร่วมมือกับผู้ร้องแกล้งจำหน่ายบ้านพิพาทให้ตกเป็นของผู้ร้องในการหย่ากัน มิให้เป็นสินบริคณห์ต่อไปโดยรู้อยู่ว่าทำให้โจทก์ผู้เป็นเจ้าหนี้เสียเปรียบ เป็นการฉ้อฉลโจทก์ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 237 โจทก์มีสิทธินำยึดบ้านพิพาทมาดำเนินการบังคับคดีเอาชำระหนี้โจทก์ได้ ผู้ร้องจะร้องขอให้ปล่อยการยึดไม่ได้ พิพากษากลับ เป็นให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา