ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๔ สมคบกันทำการเจาะและขุดพระเจดีย์พระติโกราช เจ้าพนักงานจับจำเลยได้ในขณะนั้นยังเอาอะไรในพระเจดีย์ไปมิได้

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยทั้ง ๔ มีผิด ๒ บท คือฐานพยายามลักทรัพย์และทำให้เสียทรัพย์ให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามลักทรัพย์ซึ่งเป็นบทหนัก

ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยมีผิดฐานทำให้เสียทรัพย์แต่บทเดียว

ศาลฎีกาตัดสินว่าตามหลักฐานในสำนวนปรากฎชัดว่าจำเลยเจาะและขุดพระเจดีย์โดยเข้าใจว่ามีสิ่งของที่มีค่าบรรจุอยู่ และมีเจตนาจะลักทรัพย์นั้น จำเลยย่อมมีผิดฐานพยายามลักทรัพย์ โดยโจทก์ไม่จำต้องสืบว่ามีทรัพย์สิ่งของบรรจุอยู่ในพระเจดีย์จริง สาระสำคัญของความผิดคือเจตนาของจำเลย การที่มีทรัพย์อยู่จริงหรือไม่ ไม่ใช่สาระสำคัญพระเจดีย์นั้นเป็นสถานที่ซึ่งคนธรรมดาในท้องถิ่นเข้าใจวง่าเป็นที่บรรจุทรัพย์อยู่ ตามนัยฎีกาที่ ๙๒๕/๒๔๗๔ จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ยืนตามศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา