โจทก์ ฟ้อง ว่า โจทก์ กับ จำเลย เป็น สามี ภริยา กัน โดย จดทะเบียนสมรส ถูกต้อง ตาม กฎหมาย เมื่อ ประมาณ ปี 2535 จำเลย จงใจ ละทิ้งร้างโจทก์ ไป อยู่ ที่อื่น จำเลย ไม่เคย ให้ ความ ช่วยเหลือ เลี้ยงดู โจทก์ตาม สมควร กระทำการ เป็น ปฏิปักษ์ ต่อ การ เป็น สามี ภริยา กัน อย่างร้ายแรงจำเลย ใช้ ไม้ ตี ทำร้ายร่างกาย โจทก์ เป็นเหตุ ให้ โจทก์ ได้รับ อันตรายแก่ กาย โจทก์ ไม่อาจ อยู่ ร่วม เป็น สามี ภริยา กับ จำเลย ได้ ต่อไป ขอให้ศาล พิพากษา ให้ จำเลย ไป จดทะเบียน หย่า กับ โจทก์ หาก ไม่ไป ให้ ถือเอา คำพิพากษา ของ ศาล เป็น การแสดง เจตนา ของ จำเลย

จำเลย ให้การ ว่า จำเลย ไม่ได้ จงใจ ละทิ้งร้าง โจทก์ หาก แต่โจทก์ เป็น ผู้ขับ ไล่ จำเลย ออกจาก บ้านพัก จำเลย มิได้ ใช้ ไม้ ตี โจทก์บุตรชาย ของ โจทก์ จำเลย เป็น ผู้ ตี เนื่องจาก ไม่ชอบ พฤติกรรม ของ โจทก์ที่ มี ภริยา ใหม่ และ พา ภริยา ใหม่ เข้า มา อยู่ ใน บ้าน โจทก์ จำเลย ให้การรับสารภาพ ว่า ทำร้าย โจทก์ เพื่อ ไม่ให้ บุตรชาย เสีย ประวัติ ขอให้ ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้น พิพากษา ให้ โจทก์ จำเลย หย่าขาด จาก การ เป็นสามี ภริยา กัน คำขอ อื่น นอกจาก นี้ ให้ยก

จำเลย อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ ภาค 2 พิพากษากลับ ให้ยก ฟ้อง

โจทก์ ฎีกา

ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า คดี มี ปัญหา ใน ชั้นฎีกา ตาม ฎีกา ของ โจทก์ ว่าจำเลย ทำร้ายร่างกาย โจทก์ เป็น การ ร้ายแรง เป็นเหตุ ฟ้อง หย่า ได้ตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1516(3) แล้ว หรือไม่ข้อเท็จจริง ได้ความ ว่า จำเลย ทำร้าย โจทก์ เพราะ ความ หึงหวงที่ โจทก์ มี ภริยา ใหม่ แสดง ว่า จำเลย ยัง รักใคร่ โจทก์ อยู่ ส่วน การทำร้าย นั้น ได้ความ จาก คำพิพากษา ศาลแขวง นนทบุรี ว่า จำเลย ใช้ไม้ ตี ทำร้ายร่างกาย โจทก์ เป็นเหตุ ให้ ได้รับ อันตรายแก่กาย ศาล พิพากษาลงโทษ ปรับ จำเลย 1,000 บาท โจทก์ มิได้ นำ แพทย์ ผู้ตรวจ บาดแผลมา เบิกความ ว่า โจทก์ ได้รับ บาดเจ็บ มาก น้อย เพียงใด การ ที่ ศาล พิพากษาลงโทษ ปรับ เพียง 1,000 บาท แสดง ว่า บาดแผล ที่ โจทก์ ได้รับ ไม่เป็นอันตราย ร้ายแรง จึง ฟัง ไม่ได้ ว่า จำเลย ทำร้ายร่างกาย โจทก์ เป็นการ ร้ายแรง อันเป็น เหตุ ให้ ฟ้อง หย่า ได้ ตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1516(3)

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา