ได้ความว่าจำเลยเป็นเสมียนอำเภอศีร์ษะเกษ เมื่อวันที่ ๙ เมษายน พ.ศ.๒๔๗๘ ท.ได้นำเงินค่านามาชำระ ๕ บาท ๔๐ สตางค์ จำเลยลงวันรับเงินและออกใบรับให้ ท.ในวันนั้น ท.ให้เหรียญสองสลึงเก๊อันหนึ่ง จำเลยทราบ เมื่อ ท.กลับไปแล้วจำเลยได้ให้ ท.นำเงินมาเปลี่ยนก็ไม่จัดการนำมาเปลี่ยนครั้นวันที่ ๘ สิงหาคม จำเลยจะต้องส่งเงิน จึงเอาเงินส่วนตัวออกให้ไป แต่จำเลยได้แก้ต้นขั้วใบเสร็จเป็นวันที่ ๘ สิงหาคม เพื่อให้ตรงกับวันส่งเงิน โจทก์จึงฟ้องจำเลยหาว่ายักยอกแลจดข้อความเท็จ

ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจกท์เพราะจำเลยมิได้มีเจตนาทุจจริต

ศาลฎีกาตัดสินว่าองค์แห่งความผิดใน ม.๒๓๐ แยกได้เป็น ๓ ประการ คือ

๑. เป็นเจ้าพนักงาน

๒. จดข้อความที่รู้ว่าเป็นเท็จ

๓. อาจเกิดเสียหายแก่สาธารณชนหรือบุคคลใด ๆ ได้

ในเรื่องนี้การกระทำของจำเลยเข้าเกณฑ์ข้อ ๑-๒ ครบถ้วนแล้ว แต่ข้อเท็จจริงข้างต้นยังฟังไม่ได้ว่าการกระทำของจำเลยจะเกิดเสียหายแก่ผู้ใดที่ศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยไม่มีผิดเพราะไม่มีเจตนาทุจจริตนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย แต่คงพิพากษายืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา