โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยถานไม่ออกใบรับเงินและปิดอากรแสตมป์ค่าขายสลากกินแบ่งของรัฐบาลเป็นเงิน ๑๐๐ บาทซึ่งจะต้องเสียอากรแสตมป์ ๒๕ สตางค์ จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า สลากกินแบ่งไม่ใช่สินค้าที่จะซื้อขายหรือเช่าซื้อกันตามประมวลรัษฎากรมาตรา ๑๐๕ และจำเลยรับมาจำหน่ายในฐานะเป็นตัวแทนรัฐบาลย่อมได้รับยกเว้นตามมาตรา ๑๒๑ พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า ตามนัยพระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ.๒๔๗๘ ตั๋วสลากกินแบ่งก็คือเอกสารที่ผู้จัดให้มีการเล่นออกให้แก่ผู้เล่นคนใดคนหนึ่ง การรับเงินในการเข้าเล่นสลากกินแบ่งย่อมเป็นองค์ของตราสารนั้นอยู่แล้ว การจำหน่ายสลากจึงเป็นเพียงการกระทำการโอนตราสาร หรือใบรับเงินนั้นไปเท่านั้น ผู้โอนหรือผู้จำหน่ายไม่จำเป็นต้องออกใบรับเงินให้อีก การที่จำเลยไม่ยอมออกใบรับเงินจึงไม่เป็นการฝ่าฝืนประมวลรัษฎากรมาตรา ๑๐๖ และเงินที่จำเลยรับชำระนั้นก็มิใช่เป็นเงินชำระราคาสิ่งของในการซื้อขาย ดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา ๑๐๕ พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา