โจทก์ฟ้องขอแบ่งมรดกจากจำเลยตามพินัยกรรมของผู้ตายซึ่งเป็นภรรยาจำเลย

จำเลยให้การต่อสู้ในเรื่องจำนวนทรัพย์สินเดิมและสินสมรสและตัดฟ้องว่า พินัยกรรมนี้ทำขึ้นเมื่อผู้ตายไม่มีสติหรือตายแล้วทั้งได้มีการเปลี่ยนแปลงภายหลัง

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้โจทก์ชนะคดี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายที่จำเลยฎีกาโดยลำดับ ดังนี้

(1) การที่โจทก์มาเสียค่าอ้างพินัยกรรมภายหลังที่ศาลพิพากษาคดีนั้น เมื่อปรากฏว่า ในชั้นแรกโจทก์ขอว่าความอย่างคนอนาถาครั้นเมื่อโจทก์หาเงินมาได้ และขอเสียค่าธรรมเนียมพนักงานศาลพลั้งเผลอมิได้เรียกเฉพาะค่าอ้างนี้ มารู้กันภายหลัง และโจทก์ก็ได้ชำระให้เรียบร้อยแล้ว ดังนี้ เป็นหลักฐานอันชอบ

(2) ข้อที่ขอให้ศาลเรียกนายละอองผู้พิพากษามาสืบในฐานะเป็นผู้รู้เห็นในพินัยกรรมนั้น ปรากฏตามสำนวนฟังได้ชัดเจนแล้วว่าพินัยกรรมนี้เป็นพินัยกรรมที่ทำขึ้นโดยถูกต้องและได้ส่งเป็นหลักฐานไว้ต่อศาลแล้วศาลมีอำนาจงดไม่สืบนายละอองได้

(3) บัญชีทรัพย์ที่ผู้ตายทำขึ้นนั้น ไม่มีกฎหมายบังคับว่าผู้ตายจะต้องลงชื่อ เมื่อโจทก์มีพยานประกอบมั่นคง ย่อมพอฟังได้

(4) จำเลยขอให้ตีราคาที่ดินสินเดิมพอสมควรเพื่อขายรวมกับห้องแถวสมรส (ที่ต้องแบ่ง) เพื่อมิให้เสียหายแก่จำเลยมากนั้น ต้องแล้วแต่โจทก์ ถ้าโจทก์ไม่ยอม ก็ย่อมบังคับให้โจทก์ขายที่ดินในราคาที่โจทก์ไม่สมัครไม่ได้

(5) การแบ่งสมรสและหักสมรสใช้สินเดิม จำเลยมิได้อุทธรณ์โดยชัดแจ้ง เป็นแต่กล่าวว่าศาลชั้นต้นพิพากษาคลาดเคลื่อนศาลอุทธรณ์จึงไม่แก้ไข นับเป็นเรื่องที่จำเลยมิได้ว่ากล่าวกันมาในชั้นศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยให้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา