คดีสืบเนื่องจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2522 มาตรา 15 วรรคหนึ่ง, 67

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งตามคำร้องของจำเลยลงวันที่ 30 ธันวาคม 2541อนุญาตให้ขยายระยะเวลาอุทธรณ์ออกไปภายในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2542จำเลยยื่นคำร้องลงวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 ขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ออกไปอีก 10 วัน ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ศาลอนุญาตให้จำเลยยื่นอุทธรณ์ภายในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2542 จำเลยยื่นคำร้องในวันที่ 16 กุมภาพันธ์2542 พ้นกำหนดระยะเวลาที่ศาลอนุญาตและกรณีมิใช่เหตุสุดวิสัยจึงไม่อนุญาต ยกคำร้อง จำเลยยื่นคำร้องลงวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2542อ้างว่าเสมียนทนายจำเลยจดวันครบกำหนดอุทธรณ์ตามที่ศาลชั้นต้นอนุญาตไว้ผิดพลาด โดยจดลงในสมุดนัดความเป็นวันที่ 16 กุมภาพันธ์2542 เป็นเหตุให้ทนายจำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ในวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 กรณีเป็นเหตุสุดวิสัย ขอให้เพิกถอนคำสั่งศาลชั้นต้นที่ยกคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์และอนุญาตให้ขยายระยะเวลาอุทธรณ์ตามคำร้องลงวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าจำเลยยื่นคำร้องเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลายื่นอุทธรณ์แล้วไม่มีเหตุเพิกถอนคำสั่งเดิม และกรณีตามคำร้องไม่ใช่เหตุสุดวิสัยจึงไม่อนุญาตยกคำร้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 7 พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เหตุที่เสมียนทนายจำเลยมีการจดและจำวันครบกำหนดอุทธรณ์ที่ได้รับอนุญาตให้ขยายเวลาผิดพลาดไปนั้น เป็นความผิดพลาดที่เกิดจากความไม่รอบคอบ เป็นการประมาทเลินเล่อของเสมียนทนายจำเลยเองไม่ใช่เหตุสุดวิสัยอันจะทำให้จำเลยมีสิทธิยื่นคำร้องขอขยายเวลาอุทธรณ์ได้เมื่อสิ้นระยะเวลาอุทธรณ์แล้ว ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23 ประกอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 การที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตให้ขยายระยะเวลาอุทธรณ์ครั้งแรกออกไปภายในวันที่ 15กุมภาพันธ์ 2542 จำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ครั้งที่ 2เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 ภายหลังจากพ้นกำหนดเวลายื่นอุทธรณ์ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตขยายให้สิ้นไปแล้วโดยไม่ปรากฏมีพฤติการณ์พิเศษ กรณีไม่มีเหตุที่จะขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์ให้จำเลยได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา