ได้ความว่า จำเลยกับ ส.ผู้ถูกทำร้ายเปนพี่น้องร่วมบิดาเดียวกัน ในคืนวันหนึ่งเวลา ๙ ล.ท. ส.ได้เข้ามาในบ้านจำเลย ๆ สำคัญผิดคิดว่าเปนคนร้าย จึงให้หอกแทง ส. ๑ ที มีคนได้ยินจำเลยร้องว่า ขะโมยเข้าบ้านแล ส.ร้องให้ช่วย ครั้นมีคนเข้าไปจะถอนหอกออกจากตัว ส.จำเลยพูดว่าใครถอนไม่ได้ แต่จำเลยแก้ตัวในข้อนี้ว่าเปนด้วยความตกตลึง

ศาลเดิมฟังว่า จำเลยป้องกันตัวเกินสมควรกว่าเหตุ ให้ลงโทษตามมาตรา ๒๕๖-๕๓ ให้จำคุก ๒ ปี

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยมีผิดฐานพยายามฆ่าคนตายโดยเจตนา ตามมาตรา ๒๔๙-๖๐ ให้จำคุก ๑๐ ปี

ศาลฎีกาตัดสินว่า เมื่อคดีไม่ปรากฎสาเหตุที่จะให้เห็นว่าจำเลยตั้งใจจะฆ่าพี่ชายของตนศาลจะวินิจฉัยว่าจำเลยตั้งใจจะฆ่าดังนี้ยังไม่ถูก ส.เข้ามาในบ้านจำเลยในเวลาค่ำคืน มีเหตุน่าเชื่อว่าจำเลยอาจเข้าใจผิดคิดว่า ส.เปนคนร้าย ศาลอุทธรณ์ตัดสินลงโทษจำเลยแรงเกินไปศาลเดิมตัดสินเรื่องนี้ดีกว่า จึงยืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา