โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจำหน่ายเกลือในเขตต์จำหน่ายเกลือ โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติเกลือ พ.ศ.๒๔๘๑ มาตรา ๘ วรรค ๒ และมาตรา ๑๔ กับกฎกระทรวงการคลัง (ฉะบับที่ ๕) ข้อ ๑ ส่วนเกลือของกลางคืนจำเลย

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ริบเกลือและเงินที่จำเลยขายเกลือได้ตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๗,๒๘

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยหาได้ใช้ของกลางนี้กระทำผิด หรือได้ของกลางนี้มาโดยการกระทำผิดไม่ เพราะในคดีนี้เกลือไม่ใช่เป็นวัตถุผิดกฎหมาย ที่จำเลยมีผิดก็เพราะจำหน่ายเกลือในเขตต์จำหน่ายโดยมิได้รับอนุญาตเท่านั้น คดีไม่เข้ามาตรา ๒๗,๒๘ กฎหมายลักษณะอาญา จึงพิพากษายืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยในคดีนี้ไม่ได้ใช้เกลือของกลางทำผิด หรือได้ของกลางมาโดยการกระทำผิด จึงไม่เข้าบทบัญญัติมาตรา ๒๗ และเกลือของกลางก็ไม่ใช้เป็นวัตถุซึ่งเป็นผิดในตัวเอง จึงไม่เข้ามาตรา ๒๘ จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา