โจทก์ฟ้องว่า จำเลยหมิ่นประมาทเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่อันชอบด้วยกฎหมาย โดยกล่าวว่า "เป็นเจ้าพนักงานทำการไม่ยุติธรรม เบียดเบียนราษฎรให้ได้รับความเดือดร้อน-ดังนี้ ไม่ถูกต้องตามรัฐนิยม" จึงขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นพิจารณาและพิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณอาญาม.๑๑๖

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคำกล่าวเช่นนั้นเรียกว่าเป้นการสบประมาทหรือดูหมิ่นดูถูกกันได้ เพราะทำให้ผู้ถูกว่าเช่นนั้นได้รับความอับอายและอาจถูกผู้อื่นเกลียดชังจึงพิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า หมิ่นประมาทตามมาตรา ๑๑๖ ไม่จำเป็นต้องเป็นการกล่าวใส่ความผู้ใดเสมอไป และกรณีนี้ไม่ใช่ติเตียนโดยสุภาพหรือแสดงความคิดโดยสุจริตดังศาลอุทธรณ์วินิจฉัยไว้แล้ว จำเลยโกรธจึงพูดว่ากล่าวพนักงานนั้น และที่จำเลยค้านว่าได้พูดขึ้นลอย ๆ ไม่ได้กล่าวผู้ใดนั้น ศาลล่างก็ฟังมาว่าจำเลยเจาจงกล่าวว่าผู้เสียหาย จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา