โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาเพิกถอนนิติกรรมยกให้ส่วนของจำเลยที่ 1 ในโฉนดที่ 11612 ระหว่างจำเลยทั้งสอง และให้โจทก์ทุกคนและจำเลยที่ 1 มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินตามส่วนที่ครอบครองกันมา กับให้จำเลยที่ 1 จัดการลงชื่อโจทก์ในโฉนดดังกล่าว หากไม่ปฏิบัติตามให้ถือคำพิพากษาเป็นการแสดงเจตนา

จำเลยทั้งสองให้การสู้คดี

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าที่ดินแปลงหมาย 1, 2, 3, 4 และ 5 (รวมทั้งที่พิพาท) ตามแผนที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 และที่ 4ตามลำดับ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1382 ให้จำเลยที่ 1 ลงชื่อโจทก์ทั้งสี่ในโฉนดเลขที่ 11612 ตามส่วนที่โจทก์ครอบครองมา หากจำเลยที่ 1 ไม่ปฏิบัติให้ถือเอาคำพิพากษาเป็นการแสดงเจตนาและให้เพิกถอนนิติกรรมการโอนระหว่างจำเลยที่ 1 กับจำเลยที่ 2 เฉพาะที่เกี่ยวกับที่พิพาท

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า แม้เดินที่พิพาทจะเป็นที่ดินแปลงเดียวกัน แต่โจทก์ฟ้องว่าได้มีการแบ่งแยกกันเป็นส่วนสัด และโจทก์แต่ละคนต่างครอบครองมากว่าสิบปีแล้ว คำขอท้ายฟ้อง โจทก์ขอให้พิพากษาให้โจทก์มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินส่วนที่ครอบครองกันมา ส่วนคำขอที่ขอให้เพิกถอนนิติกรรมยกให้ระหว่างจำเลยที่ 1 กับจำเลยที่ 2 ก็ต้องถือว่าโจทก์แต่ละคนขอให้เพิกถอนนิติกรรมในส่วนที่ดินของตน ซึ่งตามรูปคดี โจทก์แต่ละคนอาจฟ้องตามส่วนของตนโดยลำพังได้ แต่แม้จะฟ้องรวมกันมา ก็ต้องถือทุนทรัพย์พิพาทของโจทก์แต่ละคน เมื่อปรากฏว่าทุนทรัพย์พิพาทของโจทก์แต่ละคนไม่เกิน5,000 บาท และศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น คู่ความจึงฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้

พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลยทั้งสอง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา