โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำสัญญารับประกันชีวิตนางสุนี จิตตะ ยโสธรต่อมานางสุนี ถึงแก่กรรม โจทก์ในฐานะผู้รับประโยชน์ตามกรมธรรม์ได้ขอรับเงินตามกรมธรรม์ แต่จำเลยกลับมีหนังสือบอกล้างสัญญาดังกล่าวมายังโจทก์ โดยจำเลยไม่มีสิทธิที่จะบอกล้างได้ ขอให้บังคับจำเลยชำระเงินพร้อมดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า สัญญาประกันชีวิตที่โจทก์นำมาฟ้องเป็นโมฆียะจำเลยได้บอกล้างแล้ว สัญญาดังกล่าวจึงตกเป็นโมฆะ จำเลยไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยชำระเงินตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์จำเลยรับกันในชั้นฎีกาว่า สัญญาประกันชีวิตรายนี้เป็นโมฆียะ แต่คู่ความโต้แย้งกันในปัญหาที่ว่าจำเลยบอกล้างโมฆียะกรรมนี้โดยชอบหรือไม่ โดยคู่ความโต้แย้งกันในข้อที่ว่าจำเลยทราบมูลอันจะบอกล้างโมฆียะกรรมเมื่อใด โจทก์อ้างจำเลยทราบมูลเหตุบอกล้างโมฆียะกรรมเมื่อวันที่ 26 มีนาคม 2525ส่วนจำเลยอ้างว่าจำเลยทราบมูลอันจะบอกล้างโมฆียะกรรมเมื่อวันที่7 เมษายน 2525 ศาลฎีกาพิเคราะห์ข้อโต้แย้งดังกล่าวแล้วเห็นว่าจำเลยมีหนังสือบอกล้างโมฆียะกรรมเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 2525ตามเอกสารหมาย จ.6 หรือ ล.8 แต่หนังสือนี้ไปถึงผู้รับคือโจทก์เมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม 2525 ตามใบตอบรับเอกสารหมาย ล.9ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 130 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่าการแสดงเจตนาทำให้แก่บุคคลผู้อยู่ห่างโดยระยะทาง ย่อมมีผลนับแต่เวลาที่ไปถึงคู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่งนั้นเป็นต้นไป ดังนั้นหนังสือบอกล้างโมฆียะกรรมรายนี้ของจำเลยย่อมมีผลนับแต่วันที่ 12 พฤษภาคม2525 เป็นต้นไปจึงพ้นกำหนด 1 เดือน นับแต่วันที่จำเลยทราบมูลอันจะบอกล้างได้ ไม่ว่าจะถือว่าจำเลยทราบมูลอันจะบอกล้างโมฆียะกรรมในวันที่ 26 มีนาคม 2525 หรือวันที่ 7 เมษายน 2525 ก็ตามการบอกล้างโมฆียะกรรมของจำเลยจึงไม่ชอบ ทั้งนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 865 วรรคสอง จำเลยต้องรับผิดชดใช้เงินให้โจทก์ตามสัญญาประกันชีวิต

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา