คดีนี้ เดิมโจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยฐานละเมิด เพราะเรือโดยสารล่ม จำเลยให้การปฏิเสธความรับผิด

ระหว่างพิจารณา โจทก์จำเลยแถลงให้ศาลรอการพิจารณาคดีไว้เพื่อรอฟังผลของคดีอาญาที่จำเลยที่ 2 ถูกฟ้องฐานทำให้คนตายโดยประมาท เมื่อคดีที่กล่าวถึงที่สุดโดยศาลพิพากษาว่าจำเลยประมาทแล้ว ศาลชั้นต้นจึงกำหนดหน้าที่ให้โจทก์เป็นฝ่ายนำสืบก่อน และกำหนดวันพิจารณาวันที่ 12 ธันวาคม 2498 โจทก์มายื่นบัญชีระบุพยานเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม ศาลมีคำสั่งไม่รับบัญชีระบุพยานโจทก์ และมีคำพิพากษาให้ยกฟ้อง เพราะโจทก์ยื่นบัญชีระบุพยานไม่ครบ 3 วันถือว่าโจทก์ไม่มีพยานสืบ

โจทก์อุทธรณ์อ้างเหตุว่า มิได้จงใจฝ่าฝืน หากด้วยความจำเป็นเพราะตัวโจทก์ไปแสดงลิเกต่างจังหวัด จึงยากแก่การติดต่อขอให้ศาลอุทธรณ์สั่งให้รับบัญชีระบุพยาน และให้ศาลชั้นต้นดำเนินการพิจารณาพิพากษาต่อไป

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า โจทก์มิได้จงใจ และโจทก์ได้นำพยานมาแล้ว โจทก์ยื่นบัญชีพยานช้าไปเพียงวันเดียวเท่านั้น และไม่เป็นการทำให้จำเลยเสียเปรียบ เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ควรรับบัญชีพยานของโจทก์ไว้ จึงพิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ศาลชั้นต้นรับบัญชีระบุพยานของโจทก์ไว้ และดำเนินการพิจารณาต่อไปแล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนประชุมปรึกษาคดีแล้ว เห็นพ้องด้วยศาลอุทธรณ์ว่า โจทก์มิได้จงใจฝ่าฝืนระเบียบ ทั้งจำเลยไม่เสียเปรียบในทางคดี เพราะโจทก์ยังไม่ได้สืบพยาน มีเหตุสมควรเพื่อความยุติธรรมที่จะรับบัญชีระบุพยานของโจทก์ไว้ได้ ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้นจึงพิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นนี้ให้ผู้แพ้คดีเป็นผู้เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา