ได้ความว่า ร.จำเลยกับพวกเป็นผู้ร้ายพยายามปล้นทรัพย์ ก.ในการปล้นนี้ ก.เจ้าทรัพย์ได้ถูกปืนตาย แล ม.มีบาดเจ็บสาหัส

ศาลเดิมตัดสินว่า ร.มีผิดตาม ม.๓๐๑ ตอน ๓ แล ม.๖๐ ให้จำคุก ๑๖ ปี

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ถึงคดีจะไม่ได้ความว่า ร.ทำร้ายเจ้าทรัพย์บาดเจ็บหรือตายก็ดีแต่ก็คงเป็นในพวกของจำเลยคนใดคนหนึ่งเป็นผู้ลงมือเพื่อตัดกำลังให้เป็นการสะดวกแก่พวกของตนที่จะปล้นทรัพย์ จึงตัดสินแก้ว่า ร.จำเลยมีผิดตาม ม.๒๕๐ ข้อ ๕ วางโทษประหารชีวิตลดฐานพยายามตาม ม.๖๐ แล ๓๗ ข้อ ๑ ลงคงจำคุก ๒๐ ปี ส่วนการเพิ่มโทษเป็นอันไม่ต้องเพิ่ม

โจทก์ฎีกาเป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีไม่ปรากฎว่า ร.เป็นผู้ลงมือฆ่า ก.เจ้าทรัพย์หรือร่วมศิดกันมาแต่แรกว่าจะฆ่าเจ้าทรัพย์เพื่อให้สะดวกแก่การปล้นทรัพย์ ฉะนั้นที่ศาลอุทธรณ์วางบท ๒๕๐ ข้อ ๕ เป็นบทลงโทษจำเลยแล้วใช้ ม.๖๐ มาลดโทษฐานพยายามปล้นทรัพย์หาถูกไม่ จึงตัดสินแก้ว่า ร.มีผิดเพียงฐานพยายามปล้นทรัพย์ทำให้เจ้าทรัพย์ถึงตายตาม ม.๓๐๑ ตอน ๓ แล ๖๐ ให้จำคุก ๒๐ ปี นอกจากที่แก้นี้คงยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา