โจทก์ฟ้องเรียกเงินจำนวน ๖๘ บาท ตามหนังสือสัญญาปราณีประนอมซึ่งจำเลยทำไว้ให้โจทก์

ชั้นพิจารณาคู่ความแถลงรับกันว่าจำเลยได้ทำสัญญาให้โจทก์จริง เนื่องจากเหตุที่โจทก์จะฟ้องคดีอาญาหาว่าจำเลยแจ้งความเท็จ และทำให้เสื่อมเสียอิสสรภาพแต่จำเลยว่าเป็นสัญญาที่ให้งดการฟ้องร้องคดีอาญาแผ่นดินย่อมเป็นโมฆะ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้เงินตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าสัญญนั้นหาเป็นโมฆะไม่ เพราะความผิดฐานทำให้เสื่อมเสียอิสสรภาพในบางมาตราเป็นความผิดส่วนตัว คู่ความยอมทำสัญญายอมกันได้ตามมาตรา ๓๕ ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา จึงพิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าความผิดฐานแจ้งความเท็จนั้น เป็นคดีอาญาที่มิใช่ความผิดต่อส่วนตัว ซึ่งจะทำสัญญายอมความไม่ได้ เมื่อโจทก์จำเลยนำคดีอาญาที่มิใช่ความผิดต่อส่วนตัวมายอมความเช่นนี้ ย่อมแสดงว่ามีวัตถุประสงค์ขัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชน เป็นโมฆะตามมารตรา ๑๑+ ประมวลกฎหมายแพ่งแลพาณิชย์ จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา