ข้อเท็จจริงมีว่าโจทก์เป็นสมาชิกสภาเทศบาลเมืองสกลนครซึ่งมีจำเลยเป็นนายกเทศมนตรี โดยปกติโจทก์มีสิทธิได้รับค่าป่วยการจากเทศบาลเป็นรายเดือน ๆ ละ 100 บาท โดยจำเลยซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีมีหน้าที่เบิกแล้วจ่ายให้ต่อมาโจทก์ต้องคำพิพากษาให้จำคุกแต่ไม่ถูกจำคุกเพราะศาลให้ประกัน แต่จำเลยถือว่าตามข้อบังคับการจ่ายเงินของมหาดไทย พ.ศ. 2496 ถ้าสมาชิกเทศบาลถูกพิพากษาให้จำคุกก็ให้งดจ่ายค่าป่วยการ จึงไม่เบิกให้

โจทก์จึงมาฟ้องเรียกเงินค่าป่วยการนี้ว่าโจทก์มีสิทธิได้รับระหว่าง 4 กุมภาพันธ์ 2498 ถึง 28 กุมภาพันธ์ 2498 เป็นเงิน 90 บาท เพราะโจทก์ถูกศาลตัดสินจำคุก แต่โจทก์ได้ประกันการที่จำเลยซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีไม่จัดการเบิกให้จึงทำให้โจทก์เสียหาย และต้องรับผิดชอบต่อโจทก์ จึงฟ้องให้จำเลยชดใช้ จำเลยต่อสู้ว่าจำเลยทำถูกตามกฎกระทรวงมหาดไทยข้อ 9(ข)เพราะโจทก์ถูกจำคุกจึงไม่ต้องเบิกให้ จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดชอบ ศาลชั้นต้นตัดสินว่าจำเลยทำถูกตามข้อบังคับ จึงพิพากษายกฟ้องของโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ว่าข้อบังคับกระทรวงมหาดไทย พ.ศ. 2496 นั้นต้องหมายถึงจำคุกตามคำพิพากษาจริง ๆ เพียงแต่ถูกตัดสินจำคุกแล้วมีประกันตัวระหว่างอุทธรณ์หรือฎีกา หรือศาลรอการลงโทษก็ดีจะงดจ่ายค่าป่วยการไม่ได้ จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้จำเลยจ่ายค่าป่วยการให้โจทก์

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาว่าข้อบังคับข้อ 9 พ.ศ. 2496 ว่าด้วยการจ่ายเงินค่าป่วยการของสมาชิกเทศบาลนี้ ต้องพิเคราะห์รวมกันทั้งหมด จะแยกความหมายและแยกตีความทีละตอนไม่ได้ และต้องเป็นเรื่องศาลพิพากษาให้จำคุกและจำเลยถูกจำคุกจริง ๆ จึงเห็นชอบตามที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาจึงพิพากษายืน ให้ยกฎีกาของจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา