โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยชำระเงินหรือโอนที่ดินให้แก่โจทก์ตามสัญญาประนีประนอมยอมความที่โจทก์กับจำเลยทำกันไว้ที่อำเภอ หนังสือที่โจทก์อ้างว่าเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความนี้ มีข้อความตอนต้นว่า นางเพี้ยน (โจทก์) ได้มาแจ้งว่านายเที่ยง นางเล็ก ขอนางสาวสมศรีหลานของโจทก์ไปเป็นภรรยานายทองคำ (จำเลย) โดยนายทองคำว่า ถ้าได้จะมอบเงินให้ 20,000 บาท นางเพี้ยนให้นายเที่ยงนำตัวนางสาวสมศรีไปมอบให้นายทองคำ แต่นายทองคำก็ไม่นำเงินมามอบให้นางเพี้ยน แล้วมีข้อความต่อไปว่า "พนักงานสอบสวนได้เรียกตัวนายทองคำและนางเพี้ยนมาตกลงในกรณีที่เกิดขึ้น นายทองคำยินยอมชดใช้ค่าเสียหายให้กับนางเพี้ยนเป็นเงิน 2,000 บาท นางเพี้ยนไม่ยินยอม นายทองคำยินยอมชดใช้เงินจำนวน 20,000 บาท แต่ไม่มีเงินสด จะได้หักโอนที่ดินที่เสม็ดเหนือเสม็ดใต้ให้กับนางเพี้ยนซึ่งเป็นยาย ในราคาที่ดินคิดเป็นเงินประมาณ 20,000 บาท คู่กรณีจะได้ทำการตกลงกันต่อไป จึงได้บันทึกไว้เป็นหลักฐาน ฯลฯ" แล้วลงชื่อผู้เสียหายผู้ต้องหา พนักงานสอบสวนและพยาน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าสัญญานี้ยังไม่เป็นสัญญาประนีประนอมยอมความพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามความในสัญญาเห็นได้ว่า (โจทก์เป็นฝ่ายเสนอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 20,000 บาท) ที่จำเลยยอมชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ 20,000 บาทนั้น จำเลยได้แก้ไขคำสนองของจำเลยเป็นให้โอนที่ดินแทนเงินสดโจทก์จะได้ตกลงตามนี้ด้วยหรือไม่ ไม่มีข้อความใดบันทึกไว้ แต่กลับบันทึกว่า คู่กรณีจะได้ทำการตกลงกันต่อไป แสดงว่าโจทก์ยังไม่ได้ตกลงว่าจะยอมรับเอาที่ดินแทนเงินสดหรือไม่แต่อย่างใดสัญญานี้จึงยังไม่เป็นสัญญาประนีประนอมยอมความ เพราะยังไม่มีข้อตกลงของทั้งสองฝ่ายที่จะให้ระงับข้อพิพาทกันได้โจทก์จึงยังไม่มีสิทธิฟ้องเรียกร้องตามสัญญานี้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา