คดีสืบเนื่องจากศาลชั้นต้นมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลย(ลูกหนี้) เด็ดขาดเมื่อวันที่ 27 ตุลาคม 2531 เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์โฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดแล้ว ครบกำหนดยื่นคำขอรับชำระหนี้วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2532 ต่อมาวันที่ 8 มีนาคม 2532ผู้ร้องยื่นคำขอรับชำระหนี้พร้อมกับยื่นคำร้องขอขยายกำหนดเวลาขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์เห็นว่าผู้ร้องมิได้เป็นเจ้าหนี้ที่อยู่นอกราชอาณาจักร ตามความหมายแห่งพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 91 อันจะขยายกำหนดเวลาขอรับชำระหนี้ได้ จึงมีคำสั่งให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า คำสั่งของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ทำให้ผู้ร้องได้รับความเสียหายไม่สามารถขอรับชำระหนี้ได้ ขอให้ไต่สวนและกลับคำสั่งของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์คัดค้านว่า ผู้ร้องเป็นนิติบุคคลจดทะเบียนในประเทศไทย จึงมีภูมิลำเนาในประเทศไทย แม้กรรมการผู้ร้องจะออกไปนอกราชอาณาจักร ก็ไม่ถือว่าผู้ร้องออกไปนอกราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราว อันจะเป็นเหตุให้ขยายกำหนดเวลายื่นคำขอรับชำระหนี้ได้ขอให้ยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว มีคำสั่งให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา91 ได้กำหนดให้เจ้าหนี้ซึ่งจะขอรับชำระหนี้ต้องยื่นคำขอต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ภายในกำหนดสองเดือนนับแต่วันโฆษณาคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด โดยให้อำนาจแก่เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ที่จะขยายกำหนดเวลาดังกล่าวได้อีกไม่เกินสองเดือนเฉพาะแก่เจ้าหนี้ที่อยู่นอกราชอาณาจักรเท่านั้น แต่ผู้ร้องซึ่งจดทะเบียนในประเทศไทยมีภูมิลำเนาอยู่ในประเทศไทย ต้องถือว่าเป็นเจ้าหนี้ที่อยู่ในราชอาณาจักร แม้กรรมการผู้มีอำนาจของผู้ร้องได้เดินทางออกไปนอกราชอาณาจักรชั่วคราวในช่วงเวลาดังกล่าว ก็ไม่ทำให้ภูมิลำเนาของผู้ร้องเปลี่ยนไป ผู้ร้องยังคงเป็นเจ้าหนี้ที่อยู่ในราชอาณาจักรเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไม่มีอำนาจขยายกำหนดเวลาขอรับชำระหนี้ให้ผู้ร้องได้ คำสั่งของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ที่ให้ยกคำร้องของผู้ร้องชอบแล้ว

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา