โจทก์ฟ้องว่า เมื่อปี 2522 โจทก์แต่งงานกับจำเลยแต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสระหว่างอยู่กินด้วยกันฉันสามีภริยา มีบุตรด้วยกัน1 คน และได้ร่วมทำมาหากินด้วยการประกอบกิจการเดินรถรับจ้างมีทรัพย์สินร่วมกันโดยเป็นส่วนของโจทก์ราคา 71,000 บาท ต่อมากลางปี 2528 จำเลยไล่โจทก์ออกจากบ้านโดยไม่ยอมแบ่งทรัพย์สินใด ๆ ให้โจทก์ ขอให้จำเลยแบ่งทรัพย์สินจำนวนตามฟ้องให้โจทก์

จำเลยให้การว่า โจทก์จำเลยไม่เคยแต่งงานหรืออยู่กินกันฉันสามีภริยา โจทก์เป็นพนักงานขับรถยนต์ของจำเลย โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 37,000 บาทแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า โจทก์จำเลยอยู่กินด้วยกันฉันสามีภรรยาและช่วยกันประกอบอาชีพขับรถรับส่งผู้โดยสารทรัพย์สินที่ทำมาหาได้ในระหว่างนั้นจึงเป็นของโจทก์และจำเลยร่วมกันคนละเท่า ๆ กัน ซึ่งโจทก์ย่อมมีสิทธิฟ้องขอแบ่งส่วนของโจทก์จากจำเลยได้ ความสัมพันธ์ระหว่างโจทก์จำเลยหาใช่เป็นหุ้นส่วนกันตามความหมายของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1012 ไม่และกรณีที่ทางพิจารณาได้ความเช่นนี้ ศาลย่อมพิพากษาให้จำเลยแบ่งส่วนให้โจทก์ได้ และแม้ทรัพย์สินดังกล่าวจะเกิดขึ้นในขณะที่โจทก์จำเลยอยู่ร่วมกันโดยยังมิได้ขาดจากการสมรสกับคู่สมรสเดิม ก็หาเป็นเหตุขัดข้องในการแบ่งดังที่จำเลยยกขึ้นอ้างในฎีกาไม่

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา