ได้ความว่าโจทก์ที่ ๒ เป็นคนเก็บค่าโดยสารเรือยนต์ จำเลนโดยสารเรือและนำบัตร์ฟรีออกใช้ โจทก์ที่ ๒ จึงยึดบัตร์ฟรีนั้นไว้ตามคำสั่งของบริษัท จำเลยไปแจ้งความเท็จต่อตำรวจ โจทก์ที่ ๒ แย่งชี้ธนบัตรของจำเลยไป ๑๐ บาท ขอให้ไปจับ พลตำรวจจึงไปจับโจทก์มาสอบสวน โจทก์ถูกกักตัวระหว่างสอบสวน ๒ ชั่วโมง.

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามมาตรา ๑๑๘

โจทก์ จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้ลงโทษตามมาตรา ๒๗๐.

โจทก์ จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่าจำเลยมีผิดฐานแจ้งความเท็จตามมาตรา ๑๑๘ และว่าจำเลยอาจมีผิดตามมาตรา ๑๕๘ ได้ แต่โจทก์มิได้ฎีกามาจึงไม่วินิจฉัย ส่วนความผิดมาตรา ๒๗๐นั้น เห็นว่าการที่เจ้าพนักงานจะจับโจทก์หรือไม่อยู่ในดุลย์พินิจของเจ้าพนักงาน การที่จำเลยขอให้จับหรือไม่ ก็เสมือนแสดงความประสงค์ จำเลยขอให้จับ เจ้าพนักงานอาจไม่จับ และให้กรณีที่จำเลยขอไม่ไห้จับเจ้าหน้าที่อาจจับก็ได้ จึงลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๗๐ ไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา