โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยที่ ๑ รับซื้อแร่ซึ่งจำเลยที่ ๓,๔,๕,๖ ขุดขึ้นโดยมิได้รับอนุญาตโดยจำเลยทั้งหมดมิได้รับอนุญาตให้ขายและซื้อแร่ดีบุกได้โดยชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทุกคนมีความผิดตามพ.ร.บ.เหมืองแร่แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๗๔ ม.๒๐ ให้ปรับจำเลยที่ ๑ เป็นเงิน ๑๘๐ บาท จำเลยนอกนั้นคนละ ๒๕ บาท

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคดียังไม่พอจะฟังว่าจำเลยได้ซื้อขายแร่ดีบุกแก่กัน แต่จำเลยทุกคนหาแร่ดีบุกเคลื่อนที่โดยไม่มีหนังสือกำกับตามพ.ร.บ.พ.ศ.๒๔๗๔ ม.๑๗ ซึ่งต้องลงโทษตาม ม.๒๐ จึงแก้ให้ปรับจำเลยทุกคน ๆ ละ ๒๕ บาท

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้คู่ความฎีกาปัญหาข้อเท็จจริงมิได้ต้องห้ามตามประมวลวิธิพิจารณาอาญา ม.๒๒๐ ข้อเท็จจริงนั้นต้องฟังตามศาลอุทธรณ์ที่ว่าจำเลยที่ ๓,๔,๕,๖ ได้นำแร่มาขายแก่จำเลยที่ ๑ ซึ่งเป็นการนำมาขายเท่านั้นการนำมาขายยังไม่ทันซื้อขายกันสำเร็จนั้นยังไม่มีความผิดตาม พ.ร.บ.ในฐานซื้อขายจึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา