ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าทางพิพาทในโฉนดของจำเลยเป็นทางจำเป็น โจทก์ใช้เข้าออกได้ ห้ามจำเลยปิดกั้น จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์ทั้งสามไม่มีทางออกจากที่ดินของตนไปสู่ถนนสาธารณะ นอกจากทางพิพาทในที่ดินของจำเลยดังนั้นทางพิพาทจึงเป็นทางจำเป็น ทั้งคดียังได้ความว่า เดิมที่ดินของโจทก์และจำเลยเป็นที่ดินแปลงเดียวกัน ได้แยกโฉนดกันเมื่อราว พ.ศ. 2510 ที่ดินดังกล่าวแม้มิได้อยู่ติดทางสาธารณะโดยตรง แต่ก็ติดทางที่จะออกไปสู่ถนนสาธารณะ ครั้นเมื่อแบ่งแยกโฉนด เป็นเหตุให้โจทก์ไม่มีทางออกไปสู่ทางสาธารณะได้ โจทก์จึงมีสิทธิใช้ทางพิพาทเป็นทางเดิมไปสู่ถนนสาธารณะไปอำเภอหนองแขมได้ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1350จำเลยไม่มีสิทธิปิดกั้น ที่จำเลยฎีกาขอให้ทำแผนที่พิพาทนั้น เห็นว่า ข้อเท็จจริงได้ความชัดแล้วว่าทางพิพาทคือทางที่ทำเป็นถนนขึ้นใหม่ตามแนวเส้นประสีน้ำเงินในเอกสาร จ.8 ไม่เป็นการขัดข้องในการบังคับคดี จึงไม่จำเป็นต้องทำแผนที่พิพาท"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา