คดีนี้สืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องเรียกเงินกู้พร้อมดอกเบี้ยและบังคับจำนอง ต่อมาโจทก์จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันศาลพิพากษาตามยอมคดีถึงที่สุดครบกำหนดจำเลยทั้งสี่ไม่ชำระเงินให้แก่โจทก์ โจทก์นำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างของจำเลยที่ 1 และที่ 2 เพื่อขายทอดตลาด ในการขายทอดตลาดจำเลยที่ 1 ที่ 2 คัดค้านว่าราคาต่ำ และในที่สุดศาลชั้นต้นอนุญาตให้ขายแก่นายควง วงศ์เบญจรัตน์ ผู้ให้ราคาสูงสุดเป็นเงินทั้งสิ้น 7,210,000 บาท ในการขายทอดตลาดครั้งที่ 6 เมื่อวันที่17 พฤศจิกายน 2531

จำเลยทั้งสี่อุทธรณ์คำสั่ง

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายกอุทธรณ์

จำเลยทั้งสี่ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า อุทธรณ์ของจำเลยทั้งสี่ยกขึ้นกล่าวอ้างในปัญหาข้อเท็จจริงที่ว่า ทรัพย์สินของจำเลยที่ 1 ที่ 2 ตามที่ศาลชั้นต้นอนุญาตให้เจ้าพนักงานบังคับคดีขายทอดตลาดครั้งที่ 6เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2531 ควรมีราคาเท่าใด ถึงแม้จำเลยที่ 1ที่ 2 ได้ยื่นคำร้องลงวันที่ 21 พฤศจิกายน 2531 คัดค้านการขายทอดตลาดทรัพย์สินดังกล่าว แต่ในคำร้องของจำเลยที่ 1 ที่ 2เพียงแต่ขอให้ศาลชั้นต้นรับคำแถลงคัดค้านไว้เท่านั้น มิได้ขอให้ศาลชั้นต้นวินิจฉัยชี้ขาดในปัญหาดังกล่าว จึงเป็นเรื่องที่จำเลยทั้งสี่มิได้ดำเนินการตามขั้นตอนของกฎหมายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 296 วรรคสอง และปัญหาที่จำเลยทั้งสี่ฎีกามิใช่ข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้นประกอบกับปัญหาที่ว่าทรัพย์สินของจำเลยที่ 1 ที่ 2 ดังกล่าว ควรมีราคาเท่าใด มิใช่ปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชนอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสี่จึงเป็นอุทธรณ์ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา