คดีนี้สืบเนื่องมาจากผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ตั้งผู้ร้องเป็นผู้จัดการมรดกของนายเชื้อ แนวบุญเนียร ผู้ตาย ศาลชั้นต้นนัดไต่สวนคำร้องในวันที่ 11 พฤศจิกายน 2532 ต่อมาวันที่ 7 พฤศจิกายน 2532ผู้คัดค้านยื่นคำคัดค้านว่า ศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งตั้งผู้คัดค้านให้เป็นผู้จัดการมรดกของผู้ตายแล้ว ขอให้ยกคำร้อง ศาลชั้นต้นเห็นว่าศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งตั้งผู้คัดค้านเป็นผู้จัดการมรดกผู้ตายและคดีถึงที่สุดแล้ว ผู้ร้องจะร้องขอเป็นผู้จัดการมรดกรายเดียวกันอีกหาได้ไม่ แม้จะอ้างว่าเป็นการจัดการมรดกโดยมีพินัยกรรมก็ตามจึงให้ยกคำร้อง

ต่อมาวันที่ 11 พฤศจิกายน 2532 ผู้ร้องร่วมทั้งสองยื่นคำร้องว่าผู้ร้องทั้งสองประสงค์จะเป็นผู้จัดการมรดกตามข้อกำหนดในพินัยกรรมที่ผู้ตายทำไว้ ขอให้สั่งตั้งผู้ร้องร่วมทั้งสองเป็นผู้จัดการมรดกผู้ตายร่วมกับผู้ร้อง

ศาลชั้นต้นสั่งว่า ศาลมีคำสั่งยกคำร้องของผู้ร้องตั้งแต่วันที่ 7 พฤศจิกายน 2532 แล้ว จึงไม่มีคดีที่ผู้ร้องร่วมจะเข้ามาร่วมอีก ให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องร่วมทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องร่วมทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า กรณีตามคำร้องของผู้ร้องร่วมทั้งสองเป็นเรื่องผู้ร้องร่วมทั้งสองประสงค์จะเข้ามาเป็นคู่ความตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 57(1) ซึ่งกฎหมายดังกล่าวบัญญัติให้บุคคลภายนอกร้องขอเข้าเป็นคู่ความได้โดยยื่นคำร้องขอต่อศาลที่คดีนั้นอยู่ในระหว่างพิจารณา เมื่อปรากฏว่าในวันที่11 พฤศจิกายน 2532 ที่ผู้ร้องทั้งสองยื่นคำร้องขอเข้ามาเป็นคู่ความนั้น ศาลชั้นต้นได้สั่งยกคำร้องของผู้ร้องไปแล้วตั้งแต่วันที่7 พฤศจิกายน 2532 จึงไม่มีคดีของผู้ร้องที่ผู้ร้องร่วมทั้งสองจะเข้ามาเป็นคู่ความได้อยู่ในระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้นในขณะที่ผู้ร้องทั้งสองยื่นคำร้องขอ ดังนั้น ที่ศาลล่างทั้งสองสั่งยกคำร้อง (ที่ถูกคือสั่งไม่รับคำร้อง) ของผู้ร้องร่วมทั้งสองจึงชอบแล้ว

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา