ได้ความว่าในปี พ.ศ.๒๔๗๐ โจทก์เช่านาจากจำเลยทำ แต่ไม่ได้ทำหนังสือเช่าต่อกัน โจทก์ได้ให้ค่าเช่าแก่จำเลยแล้ว ๓๐๐ บาท น้ำท่วมทำ+ไม่ได้ในปีนั้น ปัญหามีว่าโจทก์จะเรียกค่าเช่าคืนหรือบังคับให้จำเลยยอมให้โจทก์ทำนาอีกปีหนึ่งได้หรือไม่

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยไม่ต้องรับผิด ใหยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับให้จำเลยคืนเงินค่าเช่าให้โจทก์

ศาลฎีกาเห็นว่า การเช่านารายนี้ไม่ได้ทำหนังสือต่อกันเป็นโมฆะตาประมวลแพ่ง ม.๕๓๘ โจทก์จะฟ้องขอให้บังคับคดีในเรื่องค่าเช่าไม่ได้ และอีกประการหนึ่งโจทก์ได้ให้ค่าเช่าแก่จำเลยไปแล้วตาม ประมวลแพ่ง ม.๔๐๗-๔๐๘ ข้อ ๓ โจทก์จะฟ้องเรียกค่าเช่าคืนไม่ได้ตามนัยฎีกาที่ ๔๒๕/๒๔๗๒ ส่วนกฎหมายลักษณเบ็ดเสร็จบทที่ ๔๘ ที่โจทก์อ้างมาจะนำมาใช้ปรับคดีในเวลาที่ใช้ประมวลแพ่ง ฯ แล้วไม่ได้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา