คดีได้ความว่าเดิมก่อนที่จำเลยที่ ๑จะกู้เงินจาก ป. นั้น จำเลยที่ ๒ ได้ทำหนังสือค้ำประกันต่อ ป.ว่าขอให้จำเลยที่ ๑ กู้เงินได้ไม่เกิน ๕๐๐๐ บาท และยอมค้ำประกันในเงินจำนวนนี้ ป.จึงให้จำเลยที่ ๑ กู้เงินไป ครั้งแรกเมื่อวันที่ ๑ มีนาคม พ.ศ.๒๔๖๙ เป็นเงิน ๓๐๐๐ บาท กำหนดใช้ ๔ เดือนครั้งที่ ๒ เมื่อวันที่ ๒ กรกฎาคม พ.ศ.๒๔๗๐ เป็นเงิน ๑๐๐๐ บาท ไม่มีกำหนดใช้ ครั้นวันที่ ๑ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๔๗๑ ป.ได้ให้เวลาจำเลยที่ ๑ ผัดใช้หี้ไปจนสิ้น พ.ศ.๒๔๗๒ จำเลยที่ ๒ ก็ยินยอมตามนั้นเมื่อสิ้น พ.ศ.๒๔๗๒ จำเลยก็ยังหาได้ชำระหนี้ไม่ ต่อมาวันที่ ๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๗๕ ป.ได้มีหนังสือตอบหนังสือของจำเลยที่ ๑ ที่ขอผัดชำระหนี้ไปจนสิ้น พ.ศ.๒๔๗๕ นั้นว่า ป. ตกลงด้วยไม่ได้ แล ป. กำหนดใหม่ว่าขอให้นำเงินมาชำระให้เสร็จภายในวันที่ ๓๐ กันยายน พ.ศ.๒๔๗๕ ปรากฎว่าการผ่อนเวลานี้จำเลยที่ ๒ มิได้รู้เห็นยินยอมด้วย

โจทก์ฟ้องเรียกเงินรายนี้จากจำเลยทั้งสองโดยอ้างว่า ป. โอนหนี้ให้โจทก์ ๆ แจ้งความให้จำเลยทราบแล้ว จำเลยไม่ชำระหนี้เงินให้

ศาลเดิมพิพากษาให้จำเลยที่ ๑ ใช้เงินตามฟ้อง ส่วนจำเลยที่ ๒ หลุดพ้นความรับผิดชอบ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยที่ ๒ ไม่หลุดพ้นความรับผิด จึงพิพากษาแก้ว่าถ้าจำเลยที่ ๑ ไม่ใช้ก็ให้จำเลยที่ ๒ ใช้แทนจนครบ

ศาลฎีกาเห็นว่า หนี้รายนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว แม้ ป. จะไม่ยึดเวลาให้เต็มเวลาที่จำเลยที่ ๑ ร้องขอก็ดี แต่ก็ได้ยึดเวลาชำระหนี้ให้ตามที่เห็นสมควร จึงเป็นเจตนาที่แท้จริงของ ป. ที่จะเปลี่ยนแปลงเวลาไปจากกำหนดเดิม แลการกำหนดวันชำระหนี้เป็นนิติกรรมอย่างหนึ่งตามประมวลแพ่งมาตรา ๑๑๒ จำเลยที่ ๒ ซึ่งเป็นผู้ค้ำประกันจึงหลุดพ้นจากความรับผิดตามประมวลแ่พงมาตรา ๑๑๒ จำเลยที่ ๒ ซึ่งเป็นผู้ค้ำประกันจึงหลุดพันจากความรับผิดตามประมวลแพ่งมาตรา ๗๐๐ แลเห็นว่าแม้การค้ำประกันจะไม่มีกำหนดเวลาแต่การหลุดพันจากความรับผิดตามมาตรา ๗๐๐ นั้นอาศัยกำหนดเวลาของหนี้นั้น ๆ อันจะต้องชำระมีกำหนดเวลาแน่นอน ฉะนั้นที่โจทก์ค้านว่าหนังสือสัญญาไม่มีกำหนดเวลาการกำหนดเวลาใหม่จำต้องทำให้ถูกต้องแห่งลักษณการแปลงหนี้ใหม่จึงเป็นคนละปัญหากัน เมื่อผู้ค้ำประกันหลุดพันจากความรับผิดจากผู้โอนแล้วประกันหลุดพันจากความรับผิดจากผู้โอนแล้ว โจทก์ก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องได้ จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ บังคับคดียืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา