โจทก์ฟ้องว่าภริยาจำเลยเป็นลูกจ้างตัดยางพารารับเบอร์ในสวนยางของ ศ.จำเลยในฐานะลูกจ้างได้รับมอบหมายจาก ศ.ให้ไปทำการตัดยางแทนภริยาตน คือ เมื่อตัดยางได้แล้วให้นำไปมอบให้ ศ.แล้วจำเลยบังอาจลักหรือยักยอกเอาน้ำยางและขี้ยาง ๔ กิโลกรัมไปขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๒๙๔(๕) และ ๓๑๙(๑)

ศาลชั้นต้นสั่งว่าตามข้อเท็จจริงที่บรรยายมาในฟ้องไม่เข้าลักษณความผิดฐานยักยอกทรัพย์จึงไม่รับประทับฟ้อง ในความผิดฐานยักยอกไว้พิจารณา

ศาลอุทธรร์พิพากษากลับโดยเห็นว่าโจทก์บรรยายการกระทำของจำเลยเป็นองค์ความผิดครบถ้วนตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๕๘ แล้ว

ศาลฎีกาตัดสินว่า ตามคำบรรยายฟ้องของโจทก์ไม่เป็นความผิดฐานยักยอกทรัพย์แม้ฟ้องของโจทก์กล่าวมาว่า จำเลยยักยอกและขอให้ลงโทษฐานยักยอกมาด้วย ก็เป็นการสมควรที่จะสั่งไม่รับประทับฟ้องในฐานนี้ไว้จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ให้ดำเนินคดีไปตามศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา