โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นผู้รักษาช้างอันเป็นสัตว์ดุร้าย ปล่อยช้างนั้นออกเที่ยวและเข้าไปในไร่นาของนายหล้า เป็นไร่ที่ไถ่คราดเพาะปลูกพรรณไม้อันมีประโยชน์งอกงามอยู่แล้ว ขอให้ลงโทษ.

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา ๓๔๐ (๑) ส่วนข้อหาตามมาตรา ๓๓๕ (๑๒) ให้ยกเสีย เพราะช้างไม่ใช่สัตว์ดุร้าย.

โจทก์ จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๓๕ (๑๒) จำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้อง ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อคัดค้านของโจทก์ที่ว่าช้างเป็นสัตว์ดุร้ายโดยธรรมชาติตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๑๒ โจทก์ไม่มีพะยานอย่างหนึ่งอย่างใดมาพิสูจน์ว่าช้างเป็นสัตว์ดุร้ายตามธรรมชาติแท้จริงกลับปรากฏตามมาตรา ๖ ข้อ ๑๖ กฎหมายอาญาถือว่าช้างเป็นปสุสัตว์ ซึ่งแสดงว่ากฎหมายไม่ถือว่าช้างเป็นสัตว์ดุร้ายโดยธรรมชาติแต่อย่างไรเลย และที่จำเลยค้านว่าเจ้าทุกข์บุกเบิกที่โดยไม่ได้อนุญาติจากเจ้าพนักงานเสียก่อนเรียกไม่ได้ว่าเป็นไร่ของจำเลยนั้น เห็นว่าคำว่าเรือกสวนไร่นาของผู้อื่น ๆ ตามมาตรา ๓๔๐ ข้อ ๑ กินความถึงเรือกสวนไร่นาที่เจ้าของไม่มีหนังสือสำคัญเป็นกรรมสิทธิ์ด้วย จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา