โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดที่ตำบลคลองสุ ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยกระทำผิดที่ตำบลย่านซื่อ ปรากฎว่าตำบลทั้ง ๒ นี้อยู่ติดต่อกัน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยไม่หลงข้อต่อสู้ทั้งโจทก์นำสืบไม่ผิดตามฟ้อง เพราะฐานที่เกิดเหตุอยู่ติดต่อกันลงโทษจำเลยได้

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าข้อนี้ไม่ใช่สาระสำคัญแห่งคดี เป็นเพียงรายละเอียดในฟ้องซึ่งไม่ทำให้จำเลยหลงต่อสู้หรือเสียเปรียบในเชิงคดีอย่างไร และยังเรียกไม่ได้ว่าเป็นเรื่องข้อเท็จจริงต่างกับฟ้องตาม ม.๑๙๒ แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา จึงพิพากษายืน

ศาลฎีกาตัดสินว่าสถานที่ตาม ม.๑๕๘ (๕) เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องกล่าวในฟ้องเพื่อให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี เมื่อข้อเท็จจริงตามที่ปรากฎในทางพิจารณาต่างกับที่ปรากฎในฟ้องเช่นนี้ ศาลก็ต้องยกฟ้องแม้ตำบลทั้ง ๒ จะติดต่อกันก็ดี ตามนัยฎีกาที่ ๑๓๐๐/๒๔๗๙ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา