โจทก์ฟ้องว่า โจทก์จำเลยเป็นสามีภรรยาโดยชอบด้วยกฎหมายแต่ได้ทำหนังสือหย่าขาดจากกันแล้ว โจทก์เช่าตึกจากสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์อยู่ จำเลยมาขออาศัย ต่อมาจำเลยข่มเหงโจทก์ โจทก์บอกกล่าวให้จำเลยออกไปก็เพิกเฉยเสีย จึงขอให้ศาลบังคับ

จำเลยให้การว่า จะได้เคยทำหนังสือหย่ากับโจทก์หรือไม่จำไม่ได้ แต่ขณะทำสัญญาเช่าตึกพิพาทนั้น โจทก์จำเลยอยู่กินเป็นสามีภริยากัน จำเลยไม่ได้อาศัยโจทก์ โจทก์ลงชื่อเป็นผู้เช่าในฐานะเป็นผู้แทนจำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลย

จำเลยอุทธรณ์โดยมีผู้พิพากษาศาลชั้นต้นรับรองให้อุทธรณ์ข้อเท็จจริง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาว่า โจทก์จำเลยเคยเป็นสามีภริยากันโดยชอบ ต่อมาได้หย่าขาดจากกันแล้วกลับคืนดีกันอีก แต่มิได้จดทะเบียนสมรส ระหว่างอยู่กินกันครั้งหลังนี้โจทก์เป็นผู้เช่าตึกรายพิพาท จำเลยสืบไม่สมว่าโจทก์เป็นตัวแทนในการเช่าจำเลยเคยให้การรับชั้นสอบสวนว่าอาศัยโจทก์อยู่ ศาลฎีกาจึงวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า (1) คดีนี้ไม่เป็นคดีเกี่ยวด้วยสิทธิในครอบครัว ศาลแขวงมีอำนาจพิจารณาพิพากษาได้ เพราะคดีพิพาทกันเรื่องจำเลยอาศัยโจทก์จริงหรือไม่ ข้อต่อสู้ของจำเลยที่อ้างว่าเป็นสามีโจทก์ไม่ทำให้รูปคดีเปลี่ยนไป (2) โจทก์เป็นผู้เช่าตึกพิพาทโดยลำพังมิได้เป็นตัวแทนจำเลย จำเลยเคยให้การว่าอาศัยโจทก์อยู่ ที่จำเลยอ้างว่าเป็นเจ้าของร่วมในสิทธิการเช่าตึกพิพาทจึงฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา