โจทย์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๒๔๙-๒๕๐ ข้อ ๓-๖๐-๖๓ โดยกล่าวว่าจำเลยสมคบกันยิงนายช่วย ๑ นัด แต่กระสุนปืนไม่ถูก

ในคดีนี้โจทย์มีพยาน คือนายช่วยเบิกความยืนยันว่าได้เห็นนายหมาจำเลยเปนผู้ยิง นายน่วมบอกว่าเห็นคนที่เอาปืนยิงคล้ายนายหมาจำเลย แต่คนที่ยืนข้าหลังนายหมานั้นจำไม่ได้ นายเลื้อนกำลังไขน้ำอยู่ที่นา เมื่อได้ยินเสียงปืนทางบ้าน นางช่วยก็วิ่งออกมาดู เห็นนายหมาจำเลยถือปืนวิ่งออกมา ห่างพยานประมาณ ๒ วา นายนุ่มบอกว่าในเย็นวันเกิดเหตุเห็นนายหมาจำเลยถือปืนเดินโฉมหน้ามาทางบ้านแลได้ความต่อไปว่านายหมาจำเลยโกรธเคืองนายช่วย เรื่องที่นายช่วยนำความไปแจ้งแก่กำนันเพ็งว่านายเลื่อนน้องชายนายหมาเปนคนลักโคของนายลีแลนายหมาได้มาท้าทายจะทำร้ายนายช่วยถึงบ้าน

ศาลเดิมลงโทษนายหมา ๑๖ ปี ตามกฎหมายอาญา ม.๒๕๐ ข้อ ๓-๖๐-๓๗ ข้อ ๑

ศาลอุทธรณ์ตัดสินยกฟ้องโดยสันนิษฐานว่านายช่วยพยานคงไม่ทันเห็นแลจำนายหมาได้ เพราะพอนายช่วยยกไต้ขึ้นส่องดูคนร้ายก็เอาปืนยิงไต้ดับทันที ทั้งจะฟังคำนายเลื่อนพยานประกอบก็ไม่ได้ เพราะนายเลื่อนไขน้ำห่างจากที่เกิดเหตุ ๓-๔ เส้น เมื่อได้ยินเสียงปืนดังจะวิ่งมาเห็นนายหมาจำเลยห่างเรือนนายช่วยราว ๑๕ วาไม่ได้ ให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาฟังว่า ที่ศาลอุทธรณ์ไม่เชื่อคำนายเลื่อนพยานโจทย์ว่าได้เห็นจำเลยวิ่งหนีออกจากบ้านนายช่วนเพราะอยุ่ห่างที่เกิดเหตุราว ๓-๔ เส้นเปนระยะไม่พอจะประสบทันกันนั้น เปนแต่พลความจะมาหักล้างใจความที่เขายืนยันว่าเห็นจำเลยแลจำได้ การประมาณระยะทางของคน ๆ หนึ่งย่อมห่างไกลฤาใกล้ชิดกับความจริงแล้วแต่ชนิดของบุคคล ถ้าไม่มีปัจจัยอะไรเปนพิเศษชวนให้เห็นเปนอย่างอื่นแล้ว จะถือการประมาณเปนแน่แท้มาหักล้างความที่เขาเห็นเหตุการณ์นั้นไม่ได้ แลที่ศาลเดิมวางบท ๒๕๐ ข้อ ๓-๖๐ นั้นยังไม่ถูก เพราะไม่ได้ความว่าจำเลยมีความพยาบาดมาบหมายมาแต่ต้น เปนแต่เพียงได้ความว่านายหมาโกรธนายช่วย แลวันที่นายหมามาท้าทายนายช่วยก็ไม่เห็นตัวนายหมา เพียงแต่ได้ยินเสียงแลจำเสียงได้เท่านั้น จึงตัดสินวางบท ๒๔๙-๖๐ ให้จำคุก ๑๐ ปี

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา