โจทย์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่นาแลเรียกค่าเสียหายเป็นเงิน ๑๐๐ บาท จำเลยต่อสู้ว่าปกครองมา ๒๐ ปีแล้ว ย่อมได้ที่เป็นสิทธิ

ศาลเดิมตัดสินยกฟ้องโจทก์โดยเห็นว่า จำเลยปกครองโดยอำนาจปรปักษ์มาเกิน ๑๐ ปีแล้ว

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า ที่รายนี้ถึงแม้จำเลยมีสิทธิที่จะได้รับมฤดก น.ด้วยก็ดี แต่เมื่อ น.ตาย ฮ.ได้ขอรับมฤดกลงชื่อในโฉนดแต่ผู้เดียวทอดหนึ่ง ครั้น ฮ.ตาย ภรรยา ฮ.แลบุตร์ก็ได้โอนโฉนดรับมฤดก ฮ.มาอีกทอดหนึ่ง ผู้รับมฤดกเอาที่ไปจำนองไว้แก่โจทก์ แล้วยอมให้ตกไปเป็นกรรมสิทธิของโจทก์ พฤติการณ์เหล่านี้เป็นเหตุที่จำเลยควรทราบ แต่ไม่คัดค้าน ย่อมเป็นที่แสดงว่าจำเลยยินยอมสะสิทธิของตนในที่รายนี้ให้แก่ ฮ.ตั้งแต่ ฮ.ขอรับมฤดก น.นั้นแล้ว ฉนั้นการที่จำเลยทำนารายนี้จึงอยู่ในฐานะที่อาศัย ฮ.ซึ่งเป็นพี่น้องกัน จำเลยจะอ้างอำนาจปรปักษ์ต่อโจทก์ได้กรรมสิทธิในที่รายนี้ต่อเนื่องมาจากผู้รับมฤดก ฮ.ไม่ได้ จึงให้ขับไล่จำเลยแลใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ปีละ ๕๐ บาท

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา