โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานพออาวุธเข้าไปในที่ชุมชนแลฐานพยายามทำร้ายร่างกาย

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยได้กระทำผิดจริง จึงพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าในเรื่องพยายามทำร้ายร่างกาย การกระทำของจำเลยยังไม่ถึงคันพยายาม จึงพิพากษาแก้ให้ยกข้อหาฐานนี้ นอกนั้นยืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาฟังคำเจ้าทุกข์ว่าจำเลยวิ่งไล่เจ้าทุกข์ไปเป็นระยะทางประมาณ ๓ วา และตัวจำเลยวิ่งไล่ห่างจากเจ้าทุกข์ประมาณ ๓ วา และตัวจำเลยวิ่งไล่ห่างเจ้าทุกข์ประมาณ ๒ วา เวลานั้นมีการแห่นาค ในที่เกิดเหตุมีผู้คนชุลมุน จำเลยวิ่งไล่เจ้าทุกข์ไม่สะดวกโดยมีคนกีดขวาง ส่วนเจ้าทุกข์วิ่งไปหน้าสะดวกกว่า มีนายดา เข้าไปจับมือนายไล่ฮวยจำเลยไว้ แล้วจำเลยหลบหน้าไป ศาลฎีกาเห็นว่าแม้ข้อเท็จจริงได้ความตามคำให้การเจ้าทุกข์ คดีก็ยังไม่พอถือว่าการกระทำของจำเลยถึงคั่นพยายาม เพราะจำเลยยังอยู่ห่างตัวเจ้าทุกข์ ไม่ใช่อยู่ในระยะใกล้ชิดที่อาจจะแทงเจ้าทุกข์ได้ ทั้งในเวลานั้นมีผู้คนชุลมุนจำเลยจึงไล่ไม่สะดวก แต่ส่วนเจ้าทุกข์วิ่งหนีได้สะดวกกว่า จึงเห็นว่าการกระทำของจำเลยยังห่างไกลไม่สามารถที่จะกระทำความผิดให้สำเร็จได้ ฉะนั้นการกระทำของจำเลยจึงยังไม่ถึงคั่นพยายาม จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา