คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ที่ขอให้ลงโทษจำเลยที่ ๑ ตาม พ.ร.บ.ฝิ่นพ.ศ.๒๔๗๒ มาตรา ๕๓ โจทก์อุทธรณ์ในข้อที่ศาลชั้นต้นยกข้อหาสำหรับจำเลยที่ ๑ กล่าวความแต่เพียงว่าโจทก์ไม่เห็นขอบด้วยคำพิพากษาศาลชั้นต้นที่ให้ปล่อยจำเลยที่ ๑ เท่านั้น ไม่ระบุข้อเท็จจริงโดยย่อหรือข้อกฎหมายใด ๆ ไม่

ศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ยกอุทธรณ์ของโจทก์เสียและฟังว่าคำแถลงการณ์นั้นมิได้ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของฟ้องอุทธรณ์

โจทก์ฎีกาว่า

๑. มาตรา ๑๙๓ มิได้เป็นข้อบังคับตายตัว

๒. โจทก์ยื่นฟ้องอุทธรณ์ในกำหนดหน้าที่วินิจฉัยว่าอุทธรณ์ชอบหรือไม่เป็นของศาลชั้นต้น ศาลอุทธรณ์จะยกอุทธรณ์โดยเหตุนี้มิชอบ

ศาลฎีกาตัดสินว่าตามมาตรา ๑๙๓ เป็นบทบังคับตายตัวเพราะมีคำว่าต้องอยู่ด้วยส่วนในปัญหาข้อ ๒ นั้นเห็นว่าศาลชั้นต้นมีหน้าที่เพียงตรวจอุทธรณ์ว่า ควรรับส่งไปศาลอุทธรณ์หรือไม่เท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าถ้าฟ้องอุทธรณ์ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ศาลชั้นต้นรับไว้จะกลับกลายเป็นอุทธรณ์อันชอบด้วยกฎหมายก็หาไม่ อ้างมาตรา ๑๖๑ ประมวลวิธีพิจารณาความอาญาอนุโลมใช้โดยมาตรา ๒๑๕ แห่งประมวลข้างต้น พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา