โจทก์ฟ้องและเพิ่มเติมฟ้องว่า จำเลยบุกรุกเข้ามาแย่งการครอบครองที่ดินของโจทก์ โดยตัดถนนจากที่ดินของจำเลยผ่านเข้ามาในที่ดินของโจทก์ โจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 358, 362

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้ว สั่งว่าคดีมีมูลให้ประทับฟ้อง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 362 ปรับ 500 บาท คำขอโจทก์นอกจากนี้ให้ยก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยขาดเจตนาที่จะบุกรุกที่ดินดังโจทก์ฟ้องพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามฟ้องของโจทก์อ้างว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ดินตามส.ค.1 จำเลยบุกรุกเข้าแย่งการครอบครองที่ดินของโจทก์โดยตัดถนนผ่านที่ดินของโจทก์ แต่ตามทางพิจารณาข้อเท็จจริงกลับได้ความว่าบริเวณที่ดินพิพาทอยู่ในเขตหวงห้ามของทางราชการ โจทก์จะครอบครองบริเวณที่ดินพิพาทเฉพาะฤดูฝนเพื่อปลูกมะเขือเทศโดยพลการเท่านั้น เมื่อสิ้นฤดูฝนแล้วโจทก์มิได้ครอบครองคงปล่อยทิ้งไว้ให้หญ้าขึ้นรกโดยโจทก์มิได้ล้อมรั้วกั้นเขตไว้เพื่อเป็นการหวงกันบุคคลอื่นแต่อย่างใด โดยเฉพาะขณะเกิดเหตุเป็นฤดูแล้งระหว่างปลายเดือนธันวาคมกับเดือนมกราคมโจทก์มิได้ครอบครอง ทั้งการทำถนนซึ่งโจทก์กล่าวหาจำเลยตามฟ้อง ข้อเท็จจริงก็น่าเชื่อว่า จำเลยได้ขออนุญาตจากทางสหกรณ์นิคมทำต่อจากถนนที่เจ้าพนักงานกรมทางได้ตัดไปเพื่อลำเลียงน้ำจากคลองไปยังที่ดินของจำเลยตามที่จำเลยนำสืบ ตามข้อเท็จจริงที่ได้ความดังกล่าว ศาลฎีกาเห็นว่า ขณะเกิดเหตุคดีนี้โจทก์มิได้ครอบครองบริเวณที่ดินพิพาท โจทก์ย่อมไม่มีสิทธิหวงห้ามบุคคลอื่นใดมิให้เกี่ยวข้องกับที่พิพาทได้ โจทก์จึงไม่ใช่ผู้เสียหายที่จะมีอำนาจฟ้องคดีนี้ ทั้งการที่จำเลยทำการตัดถนน ก็ปรากฏว่าจำเลยได้รับอนุญาตจากทางการสหกรณ์นิคมแล้ว จำเลยจึงขาดเจตนาที่จะบุกรุกที่ดินดังโจทก์ฟ้อง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา