คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบุกรุกเข้าไปทำนาในที่นาของโจทก์ ขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่าที่นาพิพาทไม่ใช่ของโจทก์ แต่เป็นของนายไพศร หูทอง ขอให้ยกฟ้อง

นายไพศร หูทองขอเข้าเป็นจำเลยร่วม ศาลอนุญาต

ศาลชั้นพิจารณาแล้วฟังว่าที่นาพิพาทเป็นของโจทก์ พิพากษาให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกไปจากนาพิพาทและห้ามเกี่ยวข้องต่อไป

จำเลยผู้เดียวอุทธรณ์ว่านาพิพาทเป็นของจำเลยร่วม จำเลยร่วมมอบให้โจทก์ดูแล โจทก์ไม่ใช่เจ้าของ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คำพิพากษาของศาลชั้นต้นที่ชี้ขาดว่านาพิพาทเป็นของโจทก์ ย่อมผูกพันทั้งจำเลยและจำเลยร่วม แต่ปรากฏว่าจำเลยผู้เดียวอุทธรณ์คัดค้านคำพิพากษาของศาลชั้นต้น จำเลยร่วมมิได้อุทธรณ์ด้วย คำพิพากษาของศาลชั้นต้นจึงมีผลเป็นที่สุดระหว่างโจทก์กับจำเลยร่วม จำเลยเป็นแต่เพียงผู้อาศัยจำเลยร่วม ไม่อยู่ในฐานะที่จะพิสูจน์ว่าเป็นเจ้าของดีกว่าโจทก์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 145(2) ย่อมไม่มีอำนาจที่จะอุทธรณ์ พิพากษายกอุทธรณ์ของจำเลย

จำเลยฎีกาว่าที่พิพาทเป็นของจำเลยร่วม

ศาลฎีกาพิจารณาแล้วเห็นว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 249 วรรคแรกบัญญัติว่า ข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายที่จะยกขึ้นอ้างอิงในฎีกานั้น คู่ความจะต้องกล่าวไว้โดยชัดแจ้งในฎีกา และเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ตามบทบัญญัติมาตรานี้ย่อมหมายความว่าฎีกาของจำเลยต้องเป็นฎีกาที่ยกข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายขึ้นโต้แย้งคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ว่าคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ชอบหรือผิดพลาดในข้อไหน อย่างไร จำเลยฎีกาขึ้นมาลอย ๆ เพียงว่าจำเลยไม่เห็นพ้องด้วยคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ไม่เห็นด้วยในข้อไหนอย่างไรก็ตามฎีกาของจำเลยได้โต้แย้งคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ ที่จำเลยโต้เถียงต่อไปว่าที่พิพาทเป็นของจำเลยร่วมหากศาลเชื่อว่าโจทก์ครอบครองที่พิพาทก็เป็นการครอบครองแทนจำเลยร่วมนั้น ก็ไม่ใช่เป็นข้อคัดค้านคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ เมื่อฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาไม่ได้คัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาจะรับวินิจฉัยให้ไม่ได้

ให้ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา