โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80,33 และริบมีดพร้าของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ระหว่างการพิจารณา ผู้เสียหายยื่นคำร้องขอเข้าร่วมเป็นโจทก์ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาต

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 80 ลงโทษจำคุก 12 ปี ข้อนำสืบของจำเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาอยู่บ้าง มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 8 ปี ริบมีดพร้าของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยได้ใช้มีดพร้าฟันโจทก์ร่วมฝ่ายเดียวมิใช่เป็นการป้องกันดังที่จำเลยอ้างและมิใช่กระทำไปเพราะบันดาลโทสะแล้ววินิจฉัยว่า การที่จำเลยฟันโจทก์ร่วม2 ที โดยใช้มีดพร้าที่มีใบมีดยาวประมาณ 1 ศอก และด้ามยาวแขนเศษลักษณะอาวุธเช่นนี้ฟันที่ศีรษะอาจทำให้ถึงตายได้ทันทีแต่ลักษณะบาดแผลที่โจทก์ได้รับทุกบาดแผลมีความยาวหลายเซ็นติเมตร ส่วนความลึกนั้นบาดแผลที่บริเวณหูขวา 1/4 เซนติเมตร ที่หน้าผากเหนือคิ้วซ้าย 1/2 เซนติเมตรบาดแผลที่โจทก์ร่วมได้รับนายแพทย์วัลลภพรเรืองวงศ์ เบิกความว่าไม่ทำให้ผู้ได้รับอันตรายถึงแก่ความตายและสามารถรักษาให้หายได้ภายใน 7 วัน แสดงให้เห็นว่าจำเลยมิได้ฟันโจทก์ร่วมอย่างรุนแรง อันจะประสงค์ให้โจทก์ร่วมถึงแก่ความตายตามคำเบิกความของโจทก์ร่วม จำเลยฟันโดยโจทก์ร่วมมิได้ป้องกันหรือขัดขวางแต่อย่างใด เป็นโอกาสที่จำเลยจะเลือกฟันตามถนัด แม้บาดแผลที่เกิดขึ้นจะยาวหลายเซนติเมตร แต่เป็นการเกิดขึ้นจากความยาวของคมมีดพร้าและสามารถรักษาให้หายภายใน7 วัน นับว่าโจทก์ร่วมได้รับอันตรายมีบาดแผลไม่รุนแรง พฤติการณ์เช่นนี้ถือไม่ได้ว่าจำเลยเจตนาฆ่าโจทก์ร่วม แต่จำเลยฟันโจทก์ร่วมจนได้รับอันตรายแก่กาย จึงมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 295 ให้จำคุก 1 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 3

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา