โจทก์ฟ้องมีใจความว่า นายบุญมีเป็นเจ้าของสวนยางแปลงหนึ่งอยู่ตำบลที่วัง อำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราชเดิมสวนนี้เป็นของนางเกี้ยว จำเลยเช่านางเกี้ยวกรีดยางตลอดมาแล้วนางเกี้ยวขายที่ให้นายบุญมี เมื่อนางบุญมีซื้อแล้วก็ต้องการทำเอง ให้จำเลยไปอยู่ที่อื่น แต่จำเลยไม่ยอมออกโจทก์จึงฟ้องขับไล่ ฟ้องมีใจความเพียงเท่านี้ วัน เดือน ปี ไม่ปรากฎ

จำเลยยื่นคำให้การต่อสู้คดี และตัดฟ้องว่า ฟ้องเคลือบคลุม อนึ่งข้อตัดฟ้องนี้จำเลยขอให้ศาลวินิจฉัยตาม ป.วิแพ่ง มาตรา ๒๔ เพื่อจะรวบรัดไม่ต้องดำเนินพิจารณาต่อไป

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ฟ้องไม่เคลือบคลุม คงให้ดำเนินการพิจารณาตามปรกติ

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า เมื่อฟ้อง วัน เดือน ปี ไม่ปรากฎ ตามฟ้องรู้ไม่ได้ว่าเป็นคดีที่เกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งไหนหากเป็นคดีนมนานมาแล้ว อาจขาดอายุความก็ได้ ฟ้องจึงเคลือบคลุม จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ แต่ไม่ตัดสิทธิโจทก์ที่จะนำคำฟ้องมายื่นใหม่ภายในกำหนดอายุความ

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าฟ้องของโจทก์ได้แสดงโดยแจ้งซัดซึ่งสภาพแห่งข้อหาพร้อมด้วยคำขอบังคับ ทั้งได้อ้างอิงอาศัยสิทธิเป็นหลักแห่งข้อหาต้องตามลักษณะของการฟ้องความแพ่งตาม ป.วิแห่ง ม.๑๗๒ วรรค ๒ ในเรื่องความแพ่งคดีขาดอายุความหรือไม่ ศาลหาจำต้องคำนึงในเวลาสั่งฟ้องไม่ ฟ้องโจทก์ไม่เคลือบคลุมควรรับพิจารณาได้ จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ดำเนินการคดีต่อไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา