โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสิทธิครอบครองที่ดินตามหนังสือรับรองการทำประโยชน์ เนื้อที่ 11 ไร่ 2 งาน 60 ตารางวา เมื่อประมาณปี2524 จำเลยซึ่งเป็นบุตรโจทก์ได้เข้าอาศัยทำกินในที่ดินแปลงนี้ประมาณ5 ไร่ ต่อมาประมาณเดือนมกราคม 2529 โจทก์ไม่ประสงค์จะให้จำเลยอาศัยทำกินในที่ดินดังกล่าวนี้ต่อไป จึงให้จำเลยออกไป แต่จำเลยไม่ปฏิบัติตาม เป็นเหตุให้โจทก์เสียหาย ขาดรายได้จากค่าเช่าคิดเป็นเงินปีละ5,000 บาท ขอให้บังคับจำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินของโจทก์ห้ามเกี่ยวข้อง กับให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ปีละ 5,000 บาทตั้งแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจำเลยและบริวารจะออกไป

จำเลยให้การว่า จำเลย นางเภา พลอยเขียว นายสง่าหรือแกะ ธนูศรและนางหงี่ สังข์เพชร ต่างเป็นบุตรโจทก์ เมื่อประมาณ 40 ปีมาแล้วโจทก์กับสามีและบุตรทั้งสี่คนดังกล่าวช่วยกันก่นสร้างที่ดินแปลงตามคำฟ้อง จำเลยเป็นผู้เข้าทำประโยชน์ในที่ดินแปลงนี้แต่เพียงผู้เดียวมานานประมาณ 30 ปีแล้ว โดยปลูกข้าวและผลไม้ ต่อมาปี 2521 โจทก์ได้แบ่งแยกที่ดินแปลงนี้ให้บุตรทั้งสี่คนดังกล่าว รวมทั้งจำเลยด้วยคนละ 2 ไร่ 3 งาน จำเลยได้ซื้อส่วนที่เป็นของนายสง่าหรือแกะที่ได้รับการยกให้ด้วย จำเลยจึงมีที่ดินรวมเนื้อที่ 5 ไร่ 2 งาน คือที่ดินพิพาท จำเลยเข้าทำประโยชน์และเสียภาษีบำรุงท้องที่ตลอดมาประมาณ30 ปีแล้ว จำเลยจึงเป็นผู้มีสิทธิครอบครอง และโจทก์ไม่ได้รับความเสียหาย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินพิพาทให้จำเลยชำระค่าเสียหายปีละ 4,000 บาทแก่โจทก์ จนกว่าจำเลยและบริวารจะออกจากที่พิพาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ที่ดินพิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินตามหนังสือรับรองการทำประโยชน์ซึ่งมีชื่อโจทก์เป็นเจ้าของผู้ครอบครอง ปัจจุบันจำเลยครอบครองที่ดินพิพาทอยู่แล้ววินิจฉัยว่าคดีมีปัญหาว่า ที่ดินพิพาทเป็นของจำเลยหรือไม่ เห็นว่าโจทก์มิได้ยกที่ดินพิพาทให้จำเลย โจทก์เพียงแต่อนุญาตให้จำเลยเข้าครอบครองทำกินเท่านั้น การที่จำเลยครอบครองที่ดินพิพาทจึงถือไม่ได้ว่าเป็นการครอบครองเพื่อตน แต่เป็นการครอบครองแทนโจทก์ สิทธิครอบครองที่ดินพิพาทยังเป็นของโจทก์ โจทก์มีสิทธิให้จำเลยออกไปเสียจากที่ดินพิพาทได้

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา