ได้ความว่า จำเลยที่ ๑ กู้เงิน โจทก์ไป ๓๑๕๐ บาทแลมอบใบทะเบียนเรือโป๊ะจ้ายมีราคา ๑๐๐๐๐ บาท ให้โจทก์ยึดไว้ด้วย จำเลยที่ ๒ - ๓ เป็นผู้ค้ำประกัน ต่อมาโจทก์ได้คืนใบทะเบียนนั้นให้จำเลยที่ ๑ ไป โดยจำเลยที่ ๒-๓ ก็รู้เห้นยินยอมด้วย บัดนี้โจทก์ฟ้องเรียกเงินจากจำเลย ๆ ที่ ๒ - ๓ ต่อสู้ว่าพ้นจากความรับผิดดังนี้ จึงมีปัญหาว่าใบทะเบียนเรือที่จำเลยที่ ๑ ให้ โจทก์ยึดไว้นั้นมีทางอย่างใด ๆ ที่ผู้ค้ำประกันจะเข้ารับช่วงสิทธิได้ทั้งหมดหรือแต่บางส่วนบ้างหรือไม่

ศาลฎีกาเห็นว่า ใบทะเบียนเรือเป็นแต่ใบสำคัญแสดงว่าได้เสียภาษีประจำปีให้รัฐบาลแล้วเท่านั้น ด้วยเหตุนี้จึงจะเรียกใบทะเบียนเรือว่าเป็นสิทธิเข้าใน ม.๖๙๗ ไม่ได้ สิทธิตาม ม.๖๙๗ ต้องเป็นสิทธิที่ให้อำนาจแก่เจ้าหนี้เหนือทรัพย์ของลูกหนี้ เช่นการจำนอง จำนำหรือบุริมสิทธิ แลเรื่องมอบใบฉันทะเรือนี้ก็ไม่ใช่จำนำ จำนองหรือบุริมสิทธิอันใด เพราะถ้าเจ้าหนี้ฟ้องเรียกเงินจากลูกหนี้ ๆ ไม่ใช้ก็ต้องยึดเรือใหม่ เพราะฉะนั้นการที่โจทก์คืนใบทะเบียนเรือให้ จำเลยที่ ๑ จึงไม่เป็นเหตุทำให้จำเลยที่ ๒ - ๓ ผู้ค้ำประกันพ้นจากความรับผิดไปได้ ทั้ง จำเลยที่ ๒-๓ ก็รู้เห็นผิดยอมด้วยเสียอีกในการที่ โจทก์คืนใบทะเบียนเรือให้จำเลยที่ ๒ ๑ ไป จึงตัดสินให้ จำเลยที่ ๑ ใช้เงิน โจทก์ เมื่อ จำเลยที่ ๑ ไม่ใช้ให้ จำเลยที่ ๒-๓ ใช้แทน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา