ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยได้ไปพูดขอใบอนุญาตเล่นไพ่ต่อนายอำเภอ ๆ ว่าเป็นวันอาทิตย์ออกให้ไม่ได้ จำเลยจึงพูดว่ามีเจ้าหน้าที่จะช่วยจัดทำให้ นายอำเภอตอบว่าถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่เขา จำเลยจึงไปหาสมุหบัญชีให้ช่วยจัดการให้ สมุหบัญชีว่ายังไม่ได้รับคำสั่งจากนายอำเภอ จำเลยจึงใช้ให้คนขี้ม้านำหนังสือไปหานายอำเภอซึ่งออกไปราชการท้องที่ขอให้สั่งอนุญาตเป็นลายลักษณอักษร นายอำเภออ่านจดหมายนั้นแล้วพูดว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ออกใบอนุญาตไพ่ เมื่อใครอยู่มีความสามารถทำได้ก็ทำไป ผู้ถือจดหมายขอให้นายอำเภอสั่งในจดหมาย นายอำเภอว่าไม่จำเป็น ผู้ถือจดหมายจึงนำความมาแจ้งแก่จำเลย ๆ จึงไปหากรมการอำเภอ ๆ ออกใบอนุญาตให้

ศาลชั้นต่นพิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญามาตรา ๑๑๘

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเชื่อตามคำผู้ถือจดหมาย สำคัญว่านายอำเภออนุญาตจึงได้ไปบอกปลัดอำเภอว่านายอำเภออนุญาตแล้ว จำเลยได้ไปพูดกับปลัดอำเภอด้วยความเชื่ออันสุจริต ไม่มีเจตนานำความเท็จไปแจ้งแก่ปลัดอำเภอจึงยังไม่มีผิด พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาตัดสินยืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา