ศาลชั้นต้นเชื่อพะยานหลักฐานของโจทก์ พิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตาม ม.๒๔๙ ให้จำคุกคนละ ๒๐ ปี

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ประจักษพะยานของโจทก์ให้การแตกต่างและขัดกันในข้อสำคัญ ประกอบด้วยเป็นพะยานที่เกิดขึ้นจากการจูงใจขู่เข็ญโดยที่เจ้าพนักงานลอบสวนใช้วิธีจับคุมเอาพะยานของโจทก์ไปทำการสอบสวน เมื่อพะยานคนใดให้การว่าไม่รู้เห็นก็กักขังหน่วงเหนี่ยวไว้จนพะยานกลับว่ารู้เห็นจึงปล่อยตัวไป แล้วอ้างมาเป็นพะยานยัวจำเลย พะยานเหล่านี้รับฟังมิได้ตาม ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๒๒๖ และเมื่อตัดพะยานเหล่านี้ออกเสีย คดีจึงไม่พอฟังที่จะลงโทษจำเลยได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ให้ยกฎีกาจำเลยเสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา