ข้อเท็จจริงได้ความว่า เดิมจำเลยกู้เงินของโจทก์ไป ๕๐๐ บาท แลมอบโฉนดที่จำเลยรับจำนองไว้เปนประกันเงินกู้ ครั้นต่อมา จำเลยไปขอคืนโฉนดจากโจทก์ โดยกล่าวว่าเจ้าของจะไถ่การจำนองกับขอเลิกสัญญาเดิมแลทำสัญญาใหม่โดยจำเลยยินยอมจะมอบทองรูปพรรณซึ่งเปนทองคำแท้ให้ ๔ อย่าง โจทก์หลงเชื่อจึงฉีกสัญญาเดิม ทำสัญญากันใหม่ แต่ทองรูปพรรณ์นั้นราคาไม่พอ โจทก์จึงขอให้จำเลยหานายประกันให้ จำเลยให้นางพลอยเซ็น สัญญาประกันต่อมาจึงปรากฏว่าของเหล่านั้นไม่ใช่ทองคำแท้ แลจำเลยก็ทราบอยู่แล้วแต่ต้นแลทั้งไม่มีใครมาของไถ่ถอนการจำนองจากจำเลยดังนี้

ศาลฎีกาตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยมีผิดฐานฉ้อโกงที่

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมีผิดฐานฉ้อโกง ที่ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์มิได้มีข้อพิสูตร์ถึงเจตนาทุจริตแล โจทก์ไม่เสียหายนั้นศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์เสียหายจริง เพราะโจทก์หลงเชื่อถึงกับยอมเลิกสัญญาเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา